zaterdag 4 mei 2013

Kort samengevat

Nog een paar weken en dan wonen we niet meer in Noorwegen. Een mooi moment om terug te kijken op een aantal van mijn eigen aannames over emigreren en het wonen in Noorwegen. In hoeverre klopten die eigenlijk?

1. De taal is de sleutel tot werk en sociale contacten. Ik moet dus goed Noors leren.
Deze staat in elk geval als een huis. De taal leren is de beste investering die je kunt doen als je gaat emigreren. Leg de lat lekker hoog voor jezelf zodat je voortdurend blijft leren ook als je al een aardig niveau bereikt hebt. Het is toch leuk als mensen niet meer van een kilometer afstand kunnen horen dat je een andere moedertaal hebt.
Wanhoop niet als je ondanks al je inspanningen, met succes afgelegde testjes etc. de eerste tijd moeite hebt om de dialectsprekende Noor te verstaan. Dit is heel normaal en het gaat over. Echt waar!
Verstaan is niet hetzelfde als begrijpen. Taal en cultuur houden verband met elkaar. Humor snap je vaak pas als je hetzelfde referentiekader hebt. Dat heb je niet na een week, en ook niet na een jaar. Houd vol, het wordt vanzelf beter. Verlang je naar een keertje lachten tot je pijn in je buik hebt? Boek een weekendje Nederland of kijk een paar afleveringen van Seinfeld.

2. Ik ga zeker werk vinden, maar ik moet wel een goed plan hebben om dat snel voor elkaar te krijgen.
Tja, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Ik had een plan A en een plan B en ging er vol in en dat heeft gewerkt. Wie zin -en de financiële ruimte- heeft om eerst een tijdje thuis te zijn, kan het ook anders aanpakken: contacten opdoen en viavia aan werk komen. Helemaal zo'n gekke methode niet voor een buitenlander die toch wantrouwen jegens "vreemden" zal moeten overwinnen. Ik ben blij met al die mensen die mij in de loop van de jaren hun vertrouwen hebben gegeven, en die het geen probleem vonden binnen het bedrijf uit te leggen waarom ze niet de voorkeur hadden gegeven aan een "local".
In het algemeen denk ik dat emigranten een te rooskleurig beeld hebben van de arbeidsmarkt in Noorwegen. Ja, er is werk, in sommige branches zelfs veel, maar het komt echt niet naar je toe. Je moet er actief achteraan en ja, de taal is belangrijk.

3. Als we straks in het mooie Noorwegen wonen, hebben we vast veel minder behoefte om op vakantie te gaan.

Helemaal mis! We zijn nooit zo vaak van huis geweest als de laatste jaren. Dat komt natuurlijk een beetje door onze regelmatige trips naar Nederland, maar nog veel meer door de behoefte aan warmte: met kerst even de winter ontvluchten en in de zomer een echt zomergevoel krijgen. Sinds we in Noorwegen wonen zijn we, op een paar dagen skiën na, niet in eigen land op vakantie geweest. Dat geeft toch te denken. Blijkbaar stellen we de Noorse natuur vooral op prijs als het een contrast vormt met iets anders, bijvoorbeeld de Nederlandse drukte.

4.Het leven in Noorwegen is behoorlijk relaxed.

Dat klopt op zich wel. Al die mooie natuur en de ruimte geven bijna automatisch een ontspannen gevoel. De werkweken zijn kort, het tempo is bepaald niet moordend en voor zo ongeveer alles zijn er financiële vangnetten. Dat klinkt prachtig, maar het heeft ook een keerzijde: de Noor mag er dan stoer uitzien als hij aan het houthakken is of een vuurtje stookt op het strand om zijn zelf gevangen vis te grillen, in het werkende leven is de gemiddelde Noor allesbehalve robuust. Presteren is een vies woord, verantwoordelijkheid nemen is eng (bovendien: daar heb je toch een baas voor?). Een zware dag of een klein pijntje? Hup, naar de huisarts maar weer. Die zonder een spier te vertrekken een ziekmelding voor één of twee weken voor je uitschrijft. Tja, en die slapheidscultuur, want dat is hoe ik het zie, die irriteert me meer dan dat ik er ontspannen van word. Ik mis prikkels, eisen, actie, tempo veel meer dan ik verwacht had.

Valt er uit dit alles een conclusie te trekken? Nou, misschien dat je van tevoren veel te weten kunt komen over de ins en outs van emigreren en het land waar je naartoe gaat, maar dat je toch niet altijd weet hoe je het in praktijk gaat ervaren. Ik las ooit ergens de volgende beschrijving: "Noorwegen is een prachtig land om in te wonen, maar een saai land om in te leven". Dat vat het voor mij perfect samen.

zondag 10 maart 2013

Paarse krokodil

Goeiesmorgens, u spreekt met de Belastingdienst, afdeling douane
Ja, goedemorgen, ik heb een paar weken geleden een aanvraag vrijstelling verhuisgoederen opgestuurd omdat ik en mijn inboedel binnenkort naar Nederland verhuizen. Ik vroeg me af hoe het daarmee stond
Aanvraag, aanvraag, en heeft u daarvan een ontvangstbevestiging gekregen? Want als u die niet heeft, dan betekent dat dat uw aanvraag nog niet is binnengekomen
Ik heb geen bevestiging nee, maar ik kan me niet voorstellen dat hij nog niet is aangekomen. Zo lang doet de post van Noorwegen naar Nederland er nou ook weer niet over
Nou, meneer, als u geen bevestiging heeft gekregen dan betekent dat toch echt... ehmmm... wacht even, ja hoor, hier zie ik 'm. Hij is aangekomen, fijn hè? Dan kunt over ongeveer zes weken een antwoord verwachten
Zes weken? U heeft zes weken nodig om te bepalen of ik mijn oude bankstel en een paar koekenpannen en dozen met kleding belastingvrij mag invoeren? Grotendeels dezelfde dingen die ik zes jaar geleden heb uitgevoerd?
Ja, moet u eens luisteren meneer, nou moet u niet zo moeilijk doen. U kent ons motto toch nog wel? Leuker kúnnen we het niet maken en makkelijker wíllen we het niet maken.

Tring, tring....
Goedemiddag, mevrouw, u spreekt met .. van het Ohra webcare team. U weet wel, wij zitten tijdens kantooruren voor u klaar om uw vragen via twitter te beantwoorden
Jaaa
U had getwitterd
Dat klopt, ja
Er was iets misgegaan? U had een vraag gestuurd en geen antwoord gekregen? En waar ging die vraag over?
Dat ging over een woonverzekering, zus en zo....
En van welk mailadres had u die vraag gestuurd? Dan kan ik 'm misschien nog achterhalen.
.....
Ohh, via het elektronische formulier op onze site, nee, dan kan 'm niet meer terughalen. Maar weet u wat, als u nou alles nog eens opschrijft en dat mailt naar webcare, dan zal ik kijken of we er iets mee kunnen
Mailen naar webcare, jaja, ik zal er in het weekend eens over nadenken
Goed mevrouw, nou, heeeeel fijn dat we toch nog iets voor u hebben kunnen doen.

Vannacht had ik een droom. Er kwam een paarse krokodil in voor.

zondag 24 februari 2013

De strijd met Sombermans

Op je drieëntwintigste begin je als intercedente bij een uitzendbureau en twintig jaar later moet je constateren dat je een aan fanatisme grenzende belangstelling hebt voor alles wat met "de arbeidsmarkt" te maken heeft. Ach ja, iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden.

De Noorse arbeidsmarkt doet het goed, vergeleken met de meeste andere Europese landen: hoge arbeidsparticipatie, lage werkloosheid. Vooral dat laatste trekt in tijden van crisis natuurlijk de aandacht. Het aantal arbeidsmigranten (met name vanuit Zuid-Europa) neemt dan ook in rap tempo toe. Maar hoe makkelijk is het eigenlijk voor een buitenlander om werk te vinden in Noorwegen? Ook wij vertrokken optimistisch deze kant op en, inderdaad, het is helemaal goed gekomen. We hadden de taal geleerd, relevante websites uitgeplozen en een plan A, B en C opgesteld en in no time hadden we goed betaald werk in ons eigen vakgebied. Natuurlijk heeft de goede voorbereiding daarbij geholpen, maar ik denk stiekem weleens dat het bijna net zo belangrijk is geweest dat ik sommige dingen niet wist.
Wat ik bijvoorbeeld niet wist: dat het aantal interessante banen - en op aanvaardbare reistijd van onze woonplek - dat per jaar voorbij komt letterlijk op de vingers van één hand te tellen is, dat er - ondanks de lage werkloosheid - hele horden goed opgeleide Noren zijn die zich staan te verdringen om die leuke banen, dat uit onderzoeken keer op keer blijkt dat je als sollicitant met een vreemde naam in de meeste gevallen echt onderaan de stapel belandt. Goed, dat laatste wist ik eigenlijk wel, maar het is tòch vreemd als het plotseling over jezelf gaat. Ik bedoel: 38 jaar zie jezelf als mens, en opeens ben je buitenlander, vreemdeling, iemand met een achterstand.
Als ik met de kennis van nu terugkijk op de afgelopen zes jaar, vind ik het bijna een wonder dat ik twee keer zonder al te veel moeite te doen een baan gevonden heb. Ja, als ik met wat ik nu weet, vandaag voor het eerst naar Noorwegen zou verhuizen, zou ik er minder vertrouwen in hebben dan ik zes jaar geleden had. Terwijl de feiten nu niet anders zijn dan toen. Wat anders is, is dat kennis en ervaring iets hebben weggenomen van die heerlijke, bijna naïeve positiviteit dat je zo goed kunt gebruiken als je je in een nieuw avontuur stort.

Binnenkort wonen we weer in Nederland en ook dan zal er op één of andere manier brood op de plank moeten komen. Het mentale voorbereidingsproces is al in volle gang: waar ben ik goed in, waar heb ik zin in, hoe kan ik daarmee geld verdienen, welke vorm van werken zou het beste uitpakken, mogelijke contacten en samenwerkingsverbanden, opleiding ja of nee? Aan strategie en planning zal het niet liggen in elk geval. Nee, de uitdaging zit hem in dat andere. Wat blijft er over van je aangeboren optimisme en positiviteit wanneer het internet bol staat van berichten als "werkloosheid wéér gestegen", "consumentenvertrouwen op een dieptepunt", "honderden banen weg bij bedrijf X"? Je zou bijna gaan denken dat de makers van antidepressiva aandelen hebben in de media.
Wie ondanks alles nog steeds positief gestemd is, raad ik aan de website hoelangwerkloos.nl te bezoeken. Deze site is opgezet als hulpmiddel bij het berekenen van ontslagvergoedingen bij het "onredelijk opzeggen van een arbeidsovereenkomst", een nobel initiatief dus. Zo'n vergoeding is afhankelijk van de te verwachten schade die de werknemer lijdt en dus van diens kansen op de arbeidsmarkt. Je kunt op de site daarom de verwachte werkloosheidsduur in dagen en de kans op het vinden van ander werk berekenen. Dat moest ik natuurlijk proberen. Resultaat: Verwachte werkloosheidsduur in dagen: 551, kans op uitstroom naar baan: 73 %.... OK, dat moest beter kunnen: ik maakte mezelf 10 jaar jonger en speelde wat met provincies, beroepen en branches. Helaas, het beste scenario ging nog altijd uit van een jaar werkloosheid. Conclusie: wie na z'n gedwongen ontslag nog niet somber was, wordt het vanzelf na een bezoek aan deze fantastische website. Behalve als het je een ruime ontslagvergoeding oplevert misschien...

Gelukkig valt er zelfs in tijden van somberheid nog te kiezen en weten we dat achter de wolken altijd weer de zon schijnt. Tot de dag waarop de wereld vergaat natuurlijk, maar dan maakt het toch niet meer uit.

zaterdag 2 februari 2013

Het volgende station is...


Gouda!


Ehh, Gouda, ligt dat niet in Nederland?
Ja, klopt.
Hè - En Noorwegen dan?
Nou, als we straks in Gouda wonen, dan wonen we dus niet meer in Noorwegen.
Maar jullie hadden daar toch een fantastisch groot huis, met een tuin en uitzicht op de fjord?
We hadden inderdaad een heerlijk huis, maar we speelden al een tijdje met de gedachte om het te verkopen en iets kleiners te kopen.
Oh, ok, is dat een beetje te doen daar, je huis verkopen?
Tja, dat hangt af van waar je woont, maar in zijn algemeenheid kun je zeggen dat we hier een verkopersmarkt hebben. De prijzen stijgen nog steeds en huizen staan gemiddeld niet lang te koop. Bij ons duurde het drie dagen vanaf de eerste bezichtigingsronde tot het sluiten van de (ver)koopovereenkomst.
Lekker zeg. Gefeliciteerd! En wanneer moeten jullie er uit?
We zijn er eind november al uit gegaan. Onze spullen staan voor het grootste gedeelte in de opslag en we huren nu tijdelijk een huis een stukje buiten Larvik, aan de fjord. Wacht, ik laat even een foto zien. Hier:

Mooi daar. Zie je er niet tegenop om straks weer in het drukke Nederland te wonen?
Dat zal inderdaad wel weer even wennen zijn. Maar goed, alles heeft zo z'n voor- en nadelen.
Maar de crisis dan. Mens, je hebt nu een vaste baan met een lekker inkomen en dan verhuis je naar een land waar de werkloosheid met de week verder oploopt en alleen nog maar tijdelijke contracten worden gegeven. Als je überhaupt al werk krijgt, natuurlijk!
Jaja, ik volg nog dagelijks het Nederlandse nieuws, dus ik ken de cijfers. Ruim 92 % van de beroepsbevolking is gewoon aan het werk, toch? Dat is nou ook weer niet zo dramatisch. Die crisis is natuurlijk vervelend, maar aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat-ie ook mogelijkheden biedt.
Huh, sorry, dat snap ik niet helemaal.
Nou bijvoorbeeld: hoge huizenprijzen in Noorwegen, lage in Nederland. Voel je 'm een beetje aankomen?
Ohh, dat je veel lagere vaste lasten krijgt enzo, bedoel je dat?
Inderdaad. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat deze verhuizing een schakel is in een plan voor de lange termijn.
Nu ik er nog eens over nadenk, klinkt het wel interessant. Spannend, weer een nieuwe stap. Krijgen we nog wat details te horen?
Zeker, wordt vervolgd!

maandag 20 augustus 2012

Topdrukte

"Ben je al op Gaustatoppen geweest?" Die vraag was ons meerdere keren gesteld sinds we in Larvik wonen. Gaustatoppen is de op één na hoogste top hier in het zuiden en als je er met helder weer bovenop staat, kun je ongeveer een zesde deel van Noorwegen zien. Dat vroeg dus eigenlijk wel om een bezoek. Maar Zuid-Noorwegen is uitgestrekt en die berg is bepaald niet naast de deur. Voor een Noor mag drie uur rijden (enkele reis) misschien een peuleschil zijn, ik vind het een behoorlijke trip.

Maar goed, we wilden er dus een keer heen. Op een mooie heldere dag waarop we alle tijd hadden. En het moest in de periode juni-augustus gebeuren, want vroeger of later in het jaar kan het daarboven flink koud zijn. Gisteren was het dan eindelijk zo ver. In alle rust reden we van Larvik naar Rjukan. Geen kip op de weg. We waren dan ook aardig verrast toen bleek dat de parkeerplaats bij de start van het pad naar boven tjokvol was. Waar kwamen al die mensen vandaan?

Op het pad zelf werkte een lang, kleurig lint van wandelaars zich in gestaag tempo naar boven. Niet veel later waren we zelf ook onderdeel van het lint, dat behalve uit Noren, voornamelijk uit Nederlanders leek te bestaan. De tocht ging over stenen: ronde, platte, hoekige, nou ja gewoon heel veel stenen. Niet echt een leuk wandelpad, maar het uitzicht maakte veel goed. Elke vijf minuten dook er weer een nieuw, nog verder, vergezicht op. Vanaf de top konden we verder kijken dan we op één dag met de auto zouden kunnen rijden. En we konden er verse wafels kopen (een niet onbelangrijk detail!).

Dat je absoluut naar Gaustatoppen moet als je in Noorwegen bent, zou ik niet willen zeggen, maar mooi is het er zeker. En toen John me 's avonds een foto van een volgepakt Nederlands strand liet zien, vond ik het achteraf met die drukte ook wel meevallen.

woensdag 7 december 2011

Roze plasticje

Gisteren lag het dan eindelijk in de brievenbus: het roze plasticje. Een Noors roze plasticje om precies te zijn. Het oude Nederlandse roze vodje was weliswaar nog tot maart volgend jaar geldig, maar als je als buitenlander iets bij een overheidsinstantie moet regelen, kun je er maar beter op tijd bij zijn. Dat was trouwens niet alleen maar een gedachte die ik had, maar het werd bevestigd door de talrijke verhalen op het forum voor Nedernoren. Een enkele geluksvogel had maar een paar weken hoeven wachten, maar bij anderen had de inwisselprocedure ruim een half jaar geduurd.
Zo'n forum is echt goud waard als je informatie nodig hebt over dergelijke praktische zaken. Je vindt altijd wel iemand die je voor is gegaan. Dankzij het forum wist ik bijvoorbeeld ook dat ik niet zelf pasfoto's mee hoefde te nemen, maar dat je die ter plekke in een hokje moest maken (bij de prijs inbegrepen!)

Vol goede moed meldde ik me dus half oktober bij het lokale kantoor van Statens Vegvesen. Het eerste deel van de procedure ging in elk geval erg rap. Formulier en rijbewijs inleveren, kopie rijbewijs en tijdelijke "toestemming om te rijden" (alleen geldig in Scandinavië) teruggekregen. Terwijl ik een verwoede poging deed al die kopieën in mijn portemonnee te proppen, meldde de aardige mevrouw achter de balie dat het wel even kon duren voordat alles in orde was, want de papieren uit Nederland lieten vaak op zich wachten. "Jaja", dacht ik, "geef de Nederlanders maar weer de schuld." Vreemd hoe je je opeens heel erg Nederlander kunt voelen...

Na een paar weken geduldig wachten, besloot ik dat het moment was aangebroken om eens voorzichtig te gaan zeuren. Eerst maar eens bij de RDW proberen. Ik had er geen al te hooggespannen verwachtingen van, maar tot mijn verbazing kreeg ik snel antwoord: verzoek uit Noorwegen 20/10 ontvangen, antwoord 21/10 opgestuurd. Zo traag ging het dus niet in Nederland. Toch was het inmiddels 18/11 en Statens Vegvesen had nog niets van zich laten horen. Slome Noren!

Ik ging maar weer eens naar het kantoor in Larvik. Daar vonden ze ook wel dat het een beetje lang duurde als de papieren al op 21 oktober waren opgestuurd. Maar misschien had Nederland het naar het verkeerde adres gestuurd? Dat deden ze namelijk wel vaker. Ik moest ze maar een berichtje sturen met het juiste adres en vragen of ze het nog een keer wilden verzenden. Terwijl ik deze mededeling nog stond te verteren en me afvroeg wat ik daar eigenlijk van vond, kwam de baliemevrouw blijkbaar op andere gedachten, want ze begon op haar toetsenbord te rammelen. Na een seconde of tien slaakte ze een vreugdekreetje: formulier gevonden! Het bleek 3 november te zijn aangekomen op het regiokantoor in Arendal, waar het sindsdien had liggen wachten op verdere behandeling. Nu was het nog slechts een kwestie van formulier printen, fotohokje in, pinpas trekken en een nieuw papier met daarop "rijbewijs aangevraagd" in de portemonnee proppen.
Ik twijfelde even of ik zou vragen hoe lang het geduurd zou hebben als ik niet zelf in actie was gekomen, maar besloot om de goede stemming niet te bederven. Binnen drie weken zou mijn nieuwe roze kaartje immers in de brievenbus vallen.

En zo geschiedde...
Behalve in een auto, mag ik volgens mijn rijbewijs ook op een brommer, traktor en sneeuwscooter rijden. Vooral dat laatste komt goed van pas, aangezien de eerste sneeuw net is gevallen.

zondag 27 november 2011

Hoe overleef ik...

een avondje julebord?
traditionele kerstschotel


Oftewel twee manieren om het Noorse "kerstetentje met het werk" door te komen.

Variant 1
De vrijdag van het julebord ga je om een uur of 2 's middags weg van het werk. Thuis kleed je je snel om. Ben je man, dan hoef je alleen maar je pak uit de kast te halen, dat ene, ja, dat je altijd draagt op 17 mei en met kerst. Ben je vrouw, dan wurm je je in het minimalistische zwarte jurkje dat je speciaal voor deze gelegenheid hebt aangeschaft. Je stopt een paar dansschoenen in je tas voor later op de avond, maar niet die met de hoogste hakken, want daarop loop je zo beroerd na een wijntje of tien.
Vervolgens ga je naar het huis van een collega die je heeft uitgenodigd voor het "vorspiel". Na een paar uurtjes indrinken, begeef je je samen met de andere vorspielers richting julebord. Dit doe je lopend of gezellig in de maxi-taxi. Voordat jullie aan tafel gaan, heb je nog tijd om wat te b(r)abbelen met je collega's. Wat een leuke mensen allemaal! Reden genoeg om her en der een stevige "klem" (knuffel) uit te delen.

Ah, daar komt het eten al: heerlijk traditioneel Noors kersteten met lekker veel vlees en vette jus, en je mag zoveel opscheppen als je wilt. Yummie! Wijn en bier laten ook niet lang op zich wachten. Helaas is het niet meer zoals vroeger, toen er de hele avond onbeperkt werd bijgeschonken. Vier gratis drankjes op een avond is natuurlijk behelpen, maar gelukkig heb je er aan gedacht een flesje sterk spul in je binnenzak te steken. Kun je af en toe wat bijtanken. Vinden de uitbaters van het etablissement niet zo leuk, maar daar heb je maling aan. Vanavond is het feest, en bij feest hoort drank. Zo is dat!

Vele uren later strompel je je huis binnen. Je weet niet meer precies hoe je daar gekomen bent. Nou ja, zeker geholpen door een iets minder beschonken collega. Je zijgt neer op de bank, eventueel op een bed als dat ver genoeg af staat van dat van je vrouw/man/kinderen en strategisch genoeg is geplaatst om in rap tempo de wc te kunnen bereiken.
Als je maandagochtend op je werk komt, herinner je je niet meer alle details, maar één ding weet je zeker: het was weer een fantastische avond!

Variant 2
De vrijdag van het julebord ga je om een uur of 3 's middags weg van je werk. Je bent zo ongeveer de laatste die vertrekt op de receptioniste na, want die moet er nou eenmaal tot half 4 zitten.
Na een middagdutje en een kop koffie ben je er tamelijk zeker van dat je de avond aan kunt. Je kijkt eens in je kledingkast of er nog iets hangt dat door kan gaan voor een kerstoutfit en kiest een rok/jurk waarvan je meent te weten dat je die nog niet eerder aan hebt gehad bij een vergelijkbare gelegenheid. Eventueel kies je iets wat je al eerder hebt gedragen bij een julebord. Als het maar lang genoeg geleden is, is de kans tenslotte klein dat iemand zich jouw outfit van toen nog herinnert.
Je rijdt zelf naar de feesttent zodat je later op de avond kunt vertrekken wanneer jij daar zin in hebt zonder afhankelijk te zijn van een ander. Nadeeltje is dat je niet kunt drinken, maar gelukkig is het de laatste jaren heel normaal om ook alcoholvrije dranken te serveren tijdens het julebord. Vanavond is het assortiment zelfs zo uitgebreid dat je kunt kiezen tussen mineraalwater en cola. Wat wil een mens nog meer?

Voordat je je eindelijk op je mineraalwater kon storten, waren er nog wel wat hordes te nemen, maar daar heb je je met glans doorheen geslagen. Om te beginnen heb je wat klemmen moeten incasseren van vrolijke collega's. Geen probleem: zo'n Noorse klem is nog altijd een stuk beter dat die kleffe Nederlandse gewoonte van drie zoenen. Je hoeft ook niet bang te zijn dat een klem betekent dat de Noor je opeens als één van zijn vrienden beschouwt. Maandag is hij/zij immers alles allang vergeten.
Na het klemfestijn was het zaak een aanvaardbare tafel te vinden. Gelukkig weet je uit ervaring met wie je de avond redelijk door kunt komen, zodat ook die uitdaging in praktijk een fluitje van een cent was.

Het eten is even doorbijten. Zeg nou zelf: die enorme aluminiumbakken met schapenbouten, varkenskluiven, rode en grijze kool en reusachtige glazige aardappelen doen je niet bepaald het water in de mond lopen. Om te voorkomen dat je net als voorgaande jaren midden in de nacht kotsmisselijk wakker wordt, schep je bescheiden op. Langzaam werk je het machtige voer naar binnen, onderwijl luchtig keuvelend met je collega's over hoe geslaagd het julebord ook dit jaar weer is. Ergens diep van binnen vraag je je nog even af hoe het toch mogelijk is dat minstens de helft van die anders zo normale en eigenlijk best leuke collega's bij het julebord verandert in een stelletje complete dwazen. Na al die jaren weet je echter dat die vraag ook vanavond niet beantwoord gaat worden, dus je besteedt er verder geen aandacht aan.
Tijdens het dessert weet je beslag te leggen op een flink stuk kransekake. Heerlijk! Typisch Noors kan ook lekker zijn.
Voor het feestgedruis echt losbarst, knijp je er stilletjes tussenuit. Niemand die het merkt. Thuis nestel je je met een nespressootje op de bank. Je hebt het weer overleefd!

afbeelding van minkakeverden.webs.com

zondag 13 november 2011

Papiertjes

Zoals trouwe twittervolgers weten, heb ik vorige week de afsluitende opdracht van de module strategisch HRM ingeleverd. Als het goed is, ben ik daardoor aan het einde van de maand 15 studiepunten en een Noors papiertje rijker. Nou was dat niet de hoofdreden om aan de opleiding te beginnen. Ik had gewoon zin om wat bij te leren en in dat opzicht is het in elk geval een goede keuze geweest. Toch speelt ergens op de achtergrond dat papiertje wel mee. Noren zijn namelijk ontzettend dol op diploma's, certificaten en andersoortige papieren voorzien van watermerk en/of stempel.
Wie het gevoel heeft dat je in Nederland "tegenwoordig voor alles een papiertje moet hebben" zou ik afraden naar Noorwegen te verhuizen. De papiertjesgekte is hier nog vele malen erger.

Wie mèt een stapel diploma's Noorwegen binnenkomt, kan trouwens ook niet automatisch op zijn lauweren rusten. In sommige gevallen zullen die diploma's gewaardeerd moeten worden bij het nationale diplomawaarderingsinstituut. Nu is dat natuurlijk niet iets specifiek Noors. Ik herinner me nog goed de frustratie van hoogopgeleide immigranten in Nederland die te horen kregen dat -bijvoorbeeld- vier jaar geneeskunde in verweggistan nul waarde had in Nederland. Gewoon als eerstejaars beginnen, luidde het advies, en, o ja, wel eerst nog even toelatingsexamen doen.
Nu zou je als argument kunnen aanvoeren dat het niveau van het onderwijs in West-Europa vele malen hoger is dan het niveau in verweggistan en dat daarom die diploma's niets waard zijn. Zou kunnen natuurlijk, ik moet toegeven dat ik dat zelf ook heb gedacht. Maar sinds ik hier woon, vraag ik me af of het niet vooral het "niet kennen" is dat er voor zorgt dat al die buitenlandse papiertjes naar de prullenbak verwezen worden.

Rond de eeuwwisseling werd er op Europees niveau een afspraak gemaakt over de bama, de bachelor-masterstructuur in het hoger onderwijs. Erg handig voor wie daarna is gaan studeren en vervolgens binnen Europa van land wisselt. Wie een diploma heeft dat van voor de bama stamt -en een beroep waarvoor dat diploma absoluut nodig is, of waar het diploma bepalend is voor het salaris-, moet echter voorbereid zijn op een lange procedure rond de uitleg van inhoud van vakken, waarde van studiepunten enzovoort.
Zo kunnen onderwijskeuzes bij verhuizing naar een ander land allerlei gevolgen hebben waar je misschien nooit bij stil hebt gestaan. In Nederland jarenlang lekker gewerkt met je MBO op zak? In Noorwegen bestaat geen MBO, en ze hebben hier geen flauw idee wat ze met zo'n diploma aanmoeten. Ander voorbeeld: Net je HAVO afgerond en zin om gezellig met je ouders naar Noorwegen te verhuizen en daar op een hogeschool te beginnen? Jammer, iets als HAVO kennen ze hier niet en dus mag je fijn terug naar het voortgezet onderwijs voor je alsnog naar het HBO kunt. Allemaal geen ramp natuurlijk, maar wel anders dan je misschien zou verwachten.

Alles draait dus om wat men meent (te weten) dat zo'n buitenlands diploma waard is, en misschien ook wel om de opvatting dat het onderwijs "hier" beter is dan "elders" (waarbij dat "hier" voor de Noren Noorwegen is, voor de Nederlanders Nederland en voor anderen weer een ander land). Of dat werkelijk zo is? Tja, daar kun je natuurlijk eindeloos over discussiëren.

Ik heb door mijn werk wel meer begrip gekregen voor het feit dat Noren ons onderwijssysteem niet zo snel snappen. Het duurde namelijk best een tijd voor ik het Noorse systeem doorgrond had en bijvoorbeeld de opleidingsachtergrond van sollicitanten kon plaatsen. Tja, dat zal andersom dan ook wel zo zijn.
Wat een gedoe eigenlijk, al die verschillende landen. Misschien moeten we maar allemaal wereldburger worden. Handig toch? Voeren we ook meteen de Weuro in...

zaterdag 15 oktober 2011

Groet

We hebben zojuist een record gevestigd, namelijk de langste blogloze periode sinds de start van deze blog! Hoog tijd dus om weer eens wat neer te tikken.

Het is hier natuurlijk ook gewoon weer herfst geworden, en we zijn al niet meer zo ver verwijderd van de winter: verwarming aan, handschoenen aan 's ochtends op de fiets en winterbanden in de aanslag.

De hele week is het al mooi zonnig herfstweer en ook vandaag konden we lekker van het zonnetje genieten. Ik althans, want John moest aantreden bij een stoffige "dugnad" van de atletiekclub. Daarover een andere keer meer.
Hij had echter nog wel tijd om Nelson een manicure te geven (of is het nou pedicure?).

Pebbles deed intussen de zelf-was op haar prinsessenpoefje

Het heerlijke herfstweer was een hele verademing na drie dagen regen in Nederland vorig weekend. Het begon al in het vliegtuig: een half uur voor landing werden we gemaand de riemen vast te doen vanwege verwachte turbulentie. Die viel in de praktijk gelukkig mee, maar toen ik even later in mijn gehuurde citroentje onderweg was van Schiphol naar Sint Pancras hagelde het een paar keer zo hard dat de ruitenwissers op turbostand moesten om nog wat te kunnen zien. Het hele weekend waren er veel buien en harde wind, maar dat mocht de pret niet drukken.

Vrijdag even winkelen met mijn moeder en zo ongeveer de eerste die we tegenkomen is "juf" Yvonne. Wie beweert nou nog dat toeval niet bestaat?
's Middags lekker bijgekletst met Sylvia. Dat was lang geleden (en, Syl: volgende keer in Noorwegen, hoor!).
Zaterdag installeerden we ons met het voltallige gezin van Graft (met z'n drieën dus) in de citroen om ons over de Afsluitdijk naar Drenthe te laten blazen (jaja, eerst naar Friesland natuurlijk). De dag doorgebracht met oom Wim en tante Emmy, hun logeerkat, een legertje katten-op-bezoek en natuurlijk de onverwoestbare papegaai Koko (of is het Coco, jeetje, laat ik dat nou niet weten)

Zondagochtend lekker hardgelopen bij het Geestmerambacht, bij de locals bekend als "het meer". Er was al heel wat volk op de been, hetgeen een extra inspanning met zich meebracht: groeten. Tja, dat ben ik in Noorwegen niet meer gewend. De meeste hardlopers (trouwens ook de langzaamlopers) blijven hier nors voor zich uit staren als je ze tegenkomt. Saai hoor. Maar ik als gemotiveerde immigrant doe er natuurlijk alles aan om in contact te komen met de autochtone Noor (die ze hier "etnisk norsk" noemen, een uitdrukking die me altijd een beetje koude rillingen bezorgt), en blijf onverstoorbaar groeten. Soms, heel soms, groet er opeens iemand terug. En daar word ik dan zo blij van, dat ik me voel alsof ik de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen!

donderdag 4 augustus 2011

Huizenruil


We hadden het er al vaker over gehad, maar nog nooit gedaan: in de vakantie ons huis ruilen via de site huizenruil.com. Dit jaar besloten we het maar eens te proberen. John knutselde de advertentie voor ons eigen huis in elkaar en tegelijkertijd selecteerden we met behulp van de eindeloze zoekcriteria (kinderen ja/nee, huisdieren ja/nee, autoruil ja/nee, zwembad ja/nee etc.) zelf mogelijk ruilkandidaten. Je kunt dus zowel zelf mensen benaderen als benaderd worden.
Na een aantal "aanbiedingen" bekeken te hebben en wat heen en weer mailen met interessante kandidaten, werden we het uiteindelijk eens met een Spaanse familie uit Sevilla die hun vakantieappartement in Mijas aanboden.

Woensdag 20 juli was het dan zover. Omdat wij pas 's avonds vlogen, zouden we de Spanjaarden nog zien voor we vertrokken. Best spannend. Stel je voor dat je denkt "O nee, help, deze mensen wil ik niet in mijn huis".... Dat gebeurde gelukkig niet. Ook tussen de katten (die natuurlijk bij de ruil inbegrepen waren) en de oppassers leek het goed te klikken. We stapten met een gerust hart in het vliegtuig naar Malaga.

Het werden twee heerlijke weken met alleen maar zon en warmte. Bij het appartementencomplex zat een lekker zwembad zodat we goed op onze crawltechniek konden oefenen. We maakten wat uitstapjes in de buurt, o.a. naar Ronda en Marbella. Van Marbella had ik altijd het idee dat het zo'n plaats was waar je nog niet dood gevonden wilde worden, maar het oude stadscentrum bleek juist erg leuk te zijn.

Eten was natuurlijk ook een belangrijke bezigheid! Heerlijke tapas en en niet te vergeten de churros, een gefrituurde deegkrans die je in chocolade (of suiker) doopt.

Maandagavond 1 augustus zouden de Spanjaarden naar Mijas komen en omdat wij zelf pas woensdag terugvlogen, hadden we nog twee dagen een hotel in Malaga geboekt. Het was erg lekker om airco op de kamer te hebben, want in het appartement hadden we het 's nachts erg warm gehad. Een belangrijke les voor de volgende keer: als we ruilen met een warm land, checken of er airco is (we waren er eigenlijk vanuit gegaan dat dit er zou zijn). Ook zouden we een volgende keer liever ruilen met een woning die geen vakantiewoning is, vanwege o.a. de aanwezigheid van keukenspulletjes. Dat soort dingen is een vakantiewoning toch vaak wat beperkt. Niet dat het een ramp was, maar in verhouding tot wat we zelf thuis "achterlieten" was het wat mager.

Over het geheel genomen zijn we erg tevreden met onze eerste ruilervaring. Ons eigen huis zag er netjes uit en de katten waren in blakende vorm. De laatste twee dagen werden ze verzorgd door hun vaste oppas Anja, maar met de Spanjaarden was het ook prima gegaan zo te zien (en gebaseerd op wat we begrepen uit de sms-jes die we natuurlijk veelvuldig uitwisselden).

Nog een paar fotootjes:




zaterdag 18 juni 2011

Zwemles en kustpad

De laatste blogs gingen vooral over uitstapjes. Nu maar weer eens een stukje over het gewone leven hier in Larvik.
Een paar maanden geleden, toen handschoenen en sjaal nog tot de vaste uitrusting behoorden, hing er in de bibliotheek een aankondiging van een crawlcursus. Dat leek ons wel wat.
Woensdag na Pasen meldden we ons om 06.15 in het zwembad voor onze eerste crawlles. Afgelopen woensdag hadden we de achtste en laatste les. We leerden het crawlen helemaal vanaf de basis: drijven, beenslag, en allerlei oefeningen met fraaie namen als boomstam, superman en haai. Het ziet er zo eenvoudig uit als Pieter van den Hoogenband en aanverwanten door het water ziet gaan, maar ik vond het niet bepaald makkelijk en behoorlijk vermoeiend. Vooral oefeningen met alleen beenslag waren in het begin erg frustrerend. Ik bleef steeds maar boven datzelfde vloertegeltje hangen (en dat kwam niet omdat al die tegeltjes er hetzelfde uitzagen). Maar goed, al het geploeter heeft toch tot enige vooruitgang geleid (vooral bij John, moet ik er eerlijkheidshalve aan toe voegen...). Jammer genoeg kunnen we de komende tijd niet veel oefenen, want het zwembad gaat nu tot het eind van de zomervakantie dicht. De echte Noor zwemt in die periode namelijk in zee of meer.

Het pinksterweekend waren mijn ouders op bezoek. Het weer werkte goed mee zodat we lekker veel naar buiten konden. We liepen voor het eerst een stukje van het kustpad (kyststien). Dit is een deel van een lange kustroute door verschillende landen. Bij ons loopt het pad langs bijna de hele kust van het schiereiland waarop de plaatsjes Stavern, Helgeroa en Nevlunghavn liggen. We wandelden van Helgeroa naar Mølen en weer terug. Mølen is een uitloper van een morene uit de ijstijd en bestaat uit een massa stenen in alle soorten en maten. Mølen is ook bekend om zijn oude graven uit o.a. de vikingtijd. Absoluut de moeite van een bezoek waard.

Dit weekend is John in Nederland om in weer en wind rondjes te lopen op een atletiekbaan. Hier was het vandaag heerlijk zonnig en daarom besloot ik nog maar een stukje van het kustpad te gaan doen. De bedoeling was om vanaf Nevlunghavn naar Mølen te lopen (en terug). De route ging eerst door het dorpje en daarna over een stenig pad langs de zee. Het pad werd echter steeds natter (het heeft een paar keer flink geregend hier de laatste tijd) en op een gegeven moment leek het meer op een sloot dan op een pad. Ik zag het niet zo zitten om daar op mijn gympen doorheen te waden en keerde dus vroegtijdig om. Maar niet getreurd, het was toch een mooie wandeling. Klik hier voor foto's. (Waar zouden we zijn zonder de mobiele telefoon?).

zondag 5 juni 2011

Weekendje Århus


Een maandje geleden was de jaarlijkse Larviksloop. Eigenlijk probeer ik die zo snel mogelijk te vergeten, want ik herinner het me vooral als 7,5 km afzien met veel tegenwind. Toch leverde die loop één positief ding op en dat was dat John won in zijn leeftijdsklasse en een tegoedbon voor een retourtje Larvik-Hirtshals mee naar huis nam. Vorig jaar had hij overigens ook gewonnen, maar toen was het er niet van gekomen de bon te gebruiken. Nu besloten we meteen maar toe te slaan.

Zo zaten we donderdagochtend om 8 uur op de boot naar Denemarken en een paar uur later in het zonnetje aan de lunch in Århus. Århus is een gezellige, levendige stad met veel leuke kleine winkeltjes en cafeetjes. Tel daar de zon bij op en je hebt een heerlijk weekend.
Niet zo ver van het centrum ligt "de oude stad", dat is niet het oude centrum van Århus, maar een soort openluchtmuseum. Afgebroken oude panden zijn vanaf allerlei plekken naar Århus verplaatst en daar in oorspronkelijke staat opgebouwd. Erg leuk om doorheen te wandelen. Århus is echt een aanrader voor wie er even tussen uit wil en geen zin heeft in een al te grote stad.

Gisteren, op weg terug naar Hirtshals, maakten we een tussenstop in Aalborg. Op het eerste gezicht was daar niets van de charme van Århus te vinden, maar na een tijdje rondwandelen, kwamen we toch in allerlei knusse straatjes en hofjes terecht.
Om kwart over tien 's avonds vertrok de boot naar Larvik. Midden in de nacht (2 uur) in Larvik aankomen is natuurlijk wat minder, maar gelukkig was het maar 5 minuten rijden van de haven naar huis:-)

Toen we vanochtend opstonden, was het bewolkt. Dat was even wennen na drie dagen lekker zomers weer. In de loop van de dag klaarde het echter op en zo kreeg het lange weekend een zonnige afsluiting.
Foto's van het weekendje in Denemarken.