We hebben paasvakantie.
Voor John is het natuurlijk vertrouwd om de hele week voor Pasen vrij te hebben, voor mij niet zo. Bij mij op het werk zijn we verplicht vrij, een regeling die stamt uit de tijd dat we nog min of meer een productiebedrijf. Eigenlijk vind ik het een regeling uit het stenen tijdperk, maar nu ik eenmaal vrij heb, moet ik zeggen dat ik het ook wel lekker vind. En als we niet gesloten waren geweest, hadden de meeste collega's waarschijnlijk toch vrij genomen, aangezien één op de vier Østlanders met Pasen in zijn berghut bivakkeert.
Wij gebruiken de paasvakantie om een paar kleine klusjes te doen en hier en daar een stukje taart te eten. Afgelopen zaterdag zaten we in een cafeetje in Skien te genieten van een heerlijk kopje koffie terwijl onze tafelburen zich vermaakten met de påskenøtter oftewel de paasnoten. Met Pasen, en trouwens ook met Kerst, worden er in Noorwegen heel wat noten gekraakt. Die noten, dat zijn raadseltjes, quizjes, puzzeltjes etc. De buren hadden zich op de grote kaasquiz gestort. -"Ronde, Nederlandse kaas met rode was eromheen", -"Edammer", -"goed". -"Italiaanse kaas, veel gebruikt in pasta's", -"eh","?". "Is dat niet van die kaas die altijd in zo'n bakje op tafel staat, met een lepeltje er in?". Buurman twee maakt kaasschepbewegingen naar buurman één. "Hoe heet dat ook alweer?", zweet hij. "Begint met een P", komt buurman één te hulp. Het mag niet baten, buurman twee moet passen. Dat komt er nou van als je opgroeit met plakken geel rubber die als kaas verkocht worden.
Behalve op noten, stort Noorwegen zich met Pasen ook massaal op "krim". Dat zijn van die boeken die een jaar of tien geleden in Nederland verkocht werden onder het kopje misdaadroman, maar die sinds een tijdje "literaire thriller" heten. Krim schrijven kunnen ze hier in Scandinavië wel, dus logisch dat dit populaire kost is. Lekker een beetje spanning in je hut bij het haardvuur. Of thuis op de bank natuurlijk. Wie liever tv kijkt dan leest, komt niets tekort, want elke avond wordt er wel wat spannends uitgezonden: Amerikaans, Brits, Deens, Noors, en vooral Zweeds. Onze oosterburen produceren krim aan de lopende band, in alle soorten en maten. Mooi hoor, maar wij hebben de beste schrijver: Jo Nesbø. Lekker puh!
dinsdag 30 maart 2010
dinsdag 23 maart 2010
Gasten
Vorige week dinsdag was het dan zover: Benjamin en Michan kwamen aan in Larvik. John kon ze tussen de lessen door ophalen van het vliegveld. Handig toch, dat we nu zo dicht bij Torp wonen.
Toen ik thuis kwam uit mijn werk zaten de mannen aan tafel achter hun respectievelijke laptops en ik ging er natuurlijk gezellig bijzitten.
Op de dagen dat wij moesten werken, vermaakten de gasten zich met een tochtje naar Sandefjord, diverse rondjes hardlopen, slapen en knuffelen met de katten.
's Avonds was eten de belangrijkste bezigheid, nou ja, voor drie van ons dan. Benjamin wist ook overdag de weg naar de keukenkastjes goed te vinden. De omloopsnelheid van de zakken met noten bereikte een hoogtepunt. Koken deden onze gasten ook. We hebben heerlijk gesmuld. Weliswaar meestal nogal laat op de avond (gemiddeld 21.00 uur?) maar dat mocht de pret niet drukken.
De gezonde maaltijden en frisse fruitshake-toetjes moesten natuurlijk een beetje gecompenseerd worden. Daar hadden de broertjes Romkes wel een oplossing voor: slagroom!
Als je in de winter op vakantie gaat in Noorwegen, moet je ook een bezoek aan de skipiste brengen, toch? Michan had tenslotte niet voor niks zijn snowboard meegesleept. Dus togen John, Michan en ik zondag naar Svarstad. Zij met hun snowboard, ik met mijn ski's. Benjamin hield thuis de katten gezelschap.
Ik mocht getuige zijn van een paar fraaie snowboard-capriolen. De filmpjes daarvan plak ik hier niet in, maar laat ik het zo zeggen: Sotsji 2014 lijkt niet echt een haalbare zaak...
Dan maar een foto'tje van John en Michan in stilstand.
Intussen zijn de mannen weer in Nederland. Het is wel een beetje stil in huis. Al zal die stilte niet zo lang duren, want de logeerkamer is al aardig volgeboekt de komende maanden.
Toen ik thuis kwam uit mijn werk zaten de mannen aan tafel achter hun respectievelijke laptops en ik ging er natuurlijk gezellig bijzitten.
Op de dagen dat wij moesten werken, vermaakten de gasten zich met een tochtje naar Sandefjord, diverse rondjes hardlopen, slapen en knuffelen met de katten.
's Avonds was eten de belangrijkste bezigheid, nou ja, voor drie van ons dan. Benjamin wist ook overdag de weg naar de keukenkastjes goed te vinden. De omloopsnelheid van de zakken met noten bereikte een hoogtepunt. Koken deden onze gasten ook. We hebben heerlijk gesmuld. Weliswaar meestal nogal laat op de avond (gemiddeld 21.00 uur?) maar dat mocht de pret niet drukken.
De gezonde maaltijden en frisse fruitshake-toetjes moesten natuurlijk een beetje gecompenseerd worden. Daar hadden de broertjes Romkes wel een oplossing voor: slagroom!
Als je in de winter op vakantie gaat in Noorwegen, moet je ook een bezoek aan de skipiste brengen, toch? Michan had tenslotte niet voor niks zijn snowboard meegesleept. Dus togen John, Michan en ik zondag naar Svarstad. Zij met hun snowboard, ik met mijn ski's. Benjamin hield thuis de katten gezelschap.
Ik mocht getuige zijn van een paar fraaie snowboard-capriolen. De filmpjes daarvan plak ik hier niet in, maar laat ik het zo zeggen: Sotsji 2014 lijkt niet echt een haalbare zaak...
Dan maar een foto'tje van John en Michan in stilstand.
Intussen zijn de mannen weer in Nederland. Het is wel een beetje stil in huis. Al zal die stilte niet zo lang duren, want de logeerkamer is al aardig volgeboekt de komende maanden.
maandag 15 maart 2010
De zon, de verrekijker en de bank
De afgelopen weken heb ik een paar keer gedacht: "Zal ik weer eens een blogje schrijven?" Maar waarover dan? Zelfs in Noorwegen gebeurt er niet elke week iets spannends en dat het eindelijk lente aan het worden is, is nou ook niet echt wereldnieuws. Wel fijn hoor, daar niet van. De vogeltjes fluiten en de fiets is weer van stal gehaald.
Op zonnige dagen wordt het zo warm in huis dat de verwarming nauwelijks nog aan hoeft. Tegelijkertijd wordt pijnlijk duidelijk dat de ramen nodig eens gelapt moeten worden.
Meteen maar gedaan. We waren toch in een opruimerige bui, omdat morgen ons eerste bezoek van 2010 op de stoep staat. Benjamin en Michan komen Larvik onveilig maken. Gezellig, het is al weer even geleden dat we logees hadden.
In een aanval van kluslust besloot John de drie nog ontbrekende plafondlampen in de benedenkamers te monteren. Om lampen te vinden, moest ik eerst een vijftiental dozen doorspitten, maar het resultaat mocht er zijn: een uitgebreid assortiment aan lampen en als bonus de verrekijker die we sinds Almere niet meer gezien hadden. Geen boot op de Larviksfjord zal nog veilig zijn voor onze spiedende blik.
Ook hebben we weer eens de jacht op een nieuwe bank geopend. Eens in de zoveel tijd zeggen we tegen elkaar dat we de Ikea-bank eens moeten vervangen door een exemplaar dat wèl lekker zit, maar veel verder dan dat zijn we nog niet gekomen. Intussen wordt de Ikea volop beslapen door de katten, die het duidelijk een prima ding vinden.
Dankzij de centrale ligging van Larvik (vergeleken met Risør) hoeven we nu niet meer een hele dag uit te trekken voor het bezichtigen van één bank die als het een beetje tegenzit ook nog eens niet in de winkel te bewonderen is, meestal van vanwege gebrek aan belangstelling voor het model in kwestie want "ja, de mensen willen toch het liefst Noors, hè, gewoon iets wat vertrouwd is."
Afgelopen zaterdag lukte het zelfs om op één en dezelfde dag te skiën en meubels te kijken zonder dat we daarvoor in het donker van huis moesten cq thuis kwamen.
De aanschaf van een bank lijkt nog ver weg, al hebben we nu wel een paar leuke modellen gezien (Deens en jawel....Noors). Helaas hebben we ons favoriete model nog niet in de winkel aangetroffen en om nou een bank te kopen zonder er ooit op gezeten te hebben, tja. Voorlopig hoeven de katten hun slaapplaats nog niet te missen, denk ik.
Op zonnige dagen wordt het zo warm in huis dat de verwarming nauwelijks nog aan hoeft. Tegelijkertijd wordt pijnlijk duidelijk dat de ramen nodig eens gelapt moeten worden.
Meteen maar gedaan. We waren toch in een opruimerige bui, omdat morgen ons eerste bezoek van 2010 op de stoep staat. Benjamin en Michan komen Larvik onveilig maken. Gezellig, het is al weer even geleden dat we logees hadden.
In een aanval van kluslust besloot John de drie nog ontbrekende plafondlampen in de benedenkamers te monteren. Om lampen te vinden, moest ik eerst een vijftiental dozen doorspitten, maar het resultaat mocht er zijn: een uitgebreid assortiment aan lampen en als bonus de verrekijker die we sinds Almere niet meer gezien hadden. Geen boot op de Larviksfjord zal nog veilig zijn voor onze spiedende blik.
Ook hebben we weer eens de jacht op een nieuwe bank geopend. Eens in de zoveel tijd zeggen we tegen elkaar dat we de Ikea-bank eens moeten vervangen door een exemplaar dat wèl lekker zit, maar veel verder dan dat zijn we nog niet gekomen. Intussen wordt de Ikea volop beslapen door de katten, die het duidelijk een prima ding vinden.
Dankzij de centrale ligging van Larvik (vergeleken met Risør) hoeven we nu niet meer een hele dag uit te trekken voor het bezichtigen van één bank die als het een beetje tegenzit ook nog eens niet in de winkel te bewonderen is, meestal van vanwege gebrek aan belangstelling voor het model in kwestie want "ja, de mensen willen toch het liefst Noors, hè, gewoon iets wat vertrouwd is."
Afgelopen zaterdag lukte het zelfs om op één en dezelfde dag te skiën en meubels te kijken zonder dat we daarvoor in het donker van huis moesten cq thuis kwamen.
De aanschaf van een bank lijkt nog ver weg, al hebben we nu wel een paar leuke modellen gezien (Deens en jawel....Noors). Helaas hebben we ons favoriete model nog niet in de winkel aangetroffen en om nou een bank te kopen zonder er ooit op gezeten te hebben, tja. Voorlopig hoeven de katten hun slaapplaats nog niet te missen, denk ik.
Abonneren op:
Posts (Atom)