Quiz en speurtocht

Mijn derde week bij iFokus zit er op. Langzaamaan begint het gevoel dat alle Noren er hetzelfde uitzien te verdwijnen. Ik kan blindelings de juiste knop vinden op de koffieautomaat en de eerste vrijdagstaart is alweer verorberd. Die koffieautomaat is overigens absoluut een van de beste "employee benefits". Eindelijk niet meer de gebruikelijke Noorse koffiezetapparaat-bocht. Na een jaar Amerika was ik er van overtuigd dat Amerikanen de slechtste koffiezetters van de wereld zijn, maar ik ben er intussen achter dat de Noren minstens net zo veel recht hebben op die eretitel. Heb je extra veel pech, dan gebruiken ze het hier bekende merk Evergood, door ons allang omgedoopt tot Never Good: slootwater met een zurige afdronk. Bah!
Naast de koffie, bevalt het werk vooralsnog trouwens ook prima.

Sinds donderdag zijn we met iFokus in de race bij een quiz van NRK Radio Vestfold. Het gaat steeds tussen twee bedrijven die elk drie vragen moeten beantwoorden van het type "wie won in negentien-lang-geleden twee keer goud op de biatlon in het Finse huppeldepup". Zolang beide partijen evenveel goed hebben, gaan ze allebei door. Wie verliest, wijst de volgende deelnemer aan. Op die manier gaat het estafettestokje rond in Vestfold. De school van John was een paar weken geleden aan de beurt. Toen ze er steeds maar niet in slaagden te verliezen, besloot de rector dat ze zich terug zouden trekken. Zo'n gedoe om elke ochtend om half negen een groep mensen bij elkaar te krijgen voor een radiospelletje.
Wij zijn nu de eerste twee dagen door gekomen en gaan maandag vol goede moed verder.

Na de quiz volgde gisteravond een speurtocht. Niet op het werk, maar thuis. Pebbles kwam namelijk niet thuis van het buiten spelen. Hoewel zij niet zo'n goed ingebouwd kompas heeft als Nelson, meldde ze zich de afgelopen week steeds netjes voor de terrasdeur of het keukenraam. Maar gisteren dus niet. Een beetje poezenouder start dan natuurlijk meteen een zoekactie, dus wij naar buiten. We riepen en riepen en kamden het bos uit voor zover dat nog ging in het donker. Geen Pebbles. Tenslotte gaven we het op. De rest van de avond keken we om de vijf minuten verwachtingsvol naar de deur cq. het raam. Niks. Slapen dan maar.
Na een onrustige nacht vol dromen over verdwenen katten, sprong ik zodra het licht werd uit bed en ging weer naar buiten. Het duurde even, maar uiteindelijk vond ik de poes, verdwaasd om zich heen kijkend, in het bos. Hemelsbreed niet eens zo ver van huis. Samen gingen we op huis aan. Ik dolgelukkig en zij trillend van de stress. De rest van haar zaterdag bestond uit slapen op de stoel. Waar zou zij van dromen?

De eerste week in Larvik

We wonen nu ruim een week in ons nieuwe huis, dus tijd voor een berichtje.
Met een nieuwe baan en een huis dat ingericht moet worden, schiet er op doordeweekse avonden niet veel tijd over.

Met ons huis zijn we aardig op weg, maar nog lang niet klaar. Voordat we onze dozen verder kunnen uitpakken, moeten er eerst wat extra boekenkasten komen en wat lades enzo voor in de kledingkasten. Ook zijn we er wat meubels betreft nog niet helemaal uit. En hier en daar moet nog een muurtje geverfd.
Haast heeft het niet: het huis is ongeveer een jaar geleden helemaal opgeknapt, dus echt veel geklust hoeft er niet te worden (gelukkig voorlopig geen badkamerproject...), maar we willen natuurlijk dat het wat meer "van ons" wordt dan het op dit moment is.

We wonen weer erg dicht bij ons werk. Voor John 10 minuten lopen, voor mij 20. Fietsen dus nog korter. Net als in Risør 's ochtends berg af, 's middags berg op. Verder zijn we op de fiets zo in de stad, bij het bos, bij het strand etc. Al is dat laatste voorlopig niet echt relevant gezien de temperatuur. Gelukkig wist John me te vertellen dat het gruisveld naast de school 's winters een ijsbaan wordt.

De eerste week werken zit er ook alweer op. Ik werk nu als P&O adviseur bij iFokus, een re-integratiebedrijf. Er werken ongeveer 130 mensen, dus het zal even aanpoten worden om alle namen te leren.
Mijn functie is helemaal nieuw. Ik ben benieuwd wat het gaat worden. Voorlopig bevalt het goed. Ik word uitgebreid wegwijs gemaakt in het bedrijf, zo'n degelijke introductieperiode heb ik nooit eerder meegemaakt.
Natuurlijk kwam er ook al een uitnodiging voor het onvermijdelijke julebord mijn mailbox binnenploppen. Oeff, dat wordt weer een avondje doorbijten.

Het fototoestel hebben we net opgegraven uit een doos, maar foto's hebben we nog niet gemaakt. Even geduld dus nog.