Naar de film

Vorige week vrijdag gingen we naar de film. In ons eigen Risør natuurlijk. Het gebouw waarin bioscoop/theater en bibliotheek zijn gehuisvest, ligt op nog geen tien minuten lopen van ons huis. Best een goede voorziening voor zo’n klein dorp.

Lidmaatschap van de bibliotheek is, zoals in heel Noorwegen, gratis. Voor bioscoopkaartjes betaal je Nederlandse prijzen.
Als boekenwurm ben ik natuurlijk vaste klant van de bieb, en ook in de bioscoop komen we min of meer regelmatig. Als we een film graag willen zien, is het altijd opletten geblazen, want de meeste films draaien maximaal een week.
De bioscoop heeft twee zalen: een behoorlijk grote, die ook voor theatervoorstellingen wordt gebruikt en een knus kleintje. Vorige week zaten we in het kleintje. We waren niet alleen, nee, er was maar liefst één andere bezoeker!...
Zo is het meestal hier. Het is al meerdere keren gebeurd dat we alleen-met-z’n-tweeën in de zaal zaten. Niet echt wat je je voorstelt bij een gezellig avondje uit. Al heeft het natuurlijk ook voordelen, zoals je dat je altijd de beste plaatsen hebt en ongestoord commentaar kunt leveren op de film.

Een enkele keer draait er een heuse kaskraker waar het dorp voor uitloopt en waar zelfs op het werk over wordt nagepraat. Twee weken geleden (het lijkt nu misschien alsof we wekelijks naar de film gaan, maar dat is niet zo) waren we bij zo’n succesfilm. We gingen naar “Mannen die vrouwen haten”, een Zweedse thriller, gebaseerd op het eerste deel van een goed verkochte trilogie. Ook ik heb alle drie de delen verslonden. Heerlijk verslavend leesvoer, en deel drie is nog bijna net zo spannend als deel één. De schrijver, Stieg Larsson, is overleden voordat de boeken gepubliceerd werden, dus helaas hoeven we niet op nieuwe boeken van zijn hand te rekenen.

Het was stampvol in de kaartverkoopruimte, er was zelfs een tweede kassa geopend. We kwamen de ene bekende na de andere tegen en er hing een verwachtingsvolle stemming die me deed denken aan hoe het “vroeger” was als je naar de nieuwste James Bond mocht. De tweeënhalf uur durende film stelde niet teleur. Vonden wij, vond iedereen die ik er over sprak. De volgende dag dan, want aan nazitten na de film doen ze hier niet. Terwijl de aftiteling nog loopt, stromen de bioscoopbezoekers naar buiten. Om vervolgens in gestrekte draf naar huis te gaan. Nee, voor de sfeer hoef je het niet te doen, maar het is toch leuk dat we hier naar de film kunnen, en over de kwaliteit van het aanbod hebben we niet te klagen.

Hoe lang we nog van dat aanbod kunnen genieten is een vraag die elk jaar tijdens de gemeentelijke budgetronde beantwoord wordt. Dat een bioscoop met weinig bezoekers en een bibliotheek met betaald personeel en niet-betalende leden niet rendabel zijn, is een duidelijke zaak. Gelukkig wil Risør graag een cultureel stadje zijn, dus ik reken er op dat we ook volgend jaar gewoon nog hier naar de film kunnen.

Risør ademt weer

Het is voorjaar! Natuurlijk kan er best nog een keer een lading sneeuw komen in maart of april, maar toch heb ik besloten dat het voorjaar is. Alles wijst er op: op het terras koesteren de katten zich in het zonnetje. Met half dichtgeknepen oogjes rollen ze zich van de ene zij op de andere en rekken zich uit zodat ze wel een meter lang zijn. Op een paar plekken in de tuin beginnen de bloembollen die ik in september heb geplant voorzichtig boven de grond uit te piepen. Nu is het wachten op de eerste tulp/narcis. Toen ik gisteren wat boodschappen ging doen in het dorp, merkte ik het ook al: Risør ademt weer. Het leek wel of we collectief uit onze winterslaap waren ontwaakt. Tijd om de jacht te openen om een paar gordijnen die tijdens de lichte, lange zomeravonden de slaapkamer wat donkerder kunnen maken en vooral tijd om een paar treurig geworden kamerplanten te vervangen door verse exemplaren.

De seizoenen mogen hier dan niet zo heel erg anders zijn dan in Nederland, je merkt toch dat je een paar honderd kilometer noordelijker zit. Ik herinner me nog goed dat we hier net woonden en iemand op 1 september de uitspraak deed: "nu is het herfst." Dat vond ik niet grappig. Kom op zeg, mij een beetje drie weken zomer ontnemen! Maar de realiteit is dat hier de winterjas een week of drie eerder uit de mottenballen moet dan in Nederland en de zomerjas een paar weken later. Verder hebben we echter niet te klagen, vooral niet wat de zon betreft. Als we paar dagen geen zon zien, beginnen we al te mokken en dan komt-ie meestal niet lang daarna weer tevoorschijn.

Eigen seizoens"mijlpalen" hebben we hier ook. Vanaf oktober is het "bijna kerst", vanaf maart is het "bijna zomer". Pasen betekent het einde van het skiseizoen en is tevens het weekend waarin de boten van stal worden gehaald. Vanaf de zondag na Pasen zijn spijkerbanden -in principe- taboe. Dit ongeacht op welke datum Pasen valt. Wat daar de logica achter is, begrijp ik nog steeds niet. Ik dacht toch dat de weergoden zich niet door de paashaas lieten leiden. Maar goed, sommige dingen zijn zoals ze zijn.
Vanaf 17 mei raken we in echte zomerstemming en na Sankt Hans (van oorsprong religieus feest, maar nu vooral bekend als het midzomernachtfeest op 23 juni) komt het openbare leven zo'n beetje stil te liggen.

Maar nu eerst genieten van het voorjaar!