Bereikbaar!

Het einde van de Noorse zomervakantie komt langzaamaan in zicht en dat betekent dat er van tijd tot tijd medewerkers van de school opduiken om en in onze tijdelijke woning. Het hele weekend is een eenzame man op een hoogwerker bezig geweest de buitenmuren schoon te spuiten en vanmorgen om een uur of negen kwam iemand ons "appartement" binnenstappen met de vraag of het okee was als hij vandaag wat kasten ging verplaatsen. Hij was in gezelschap van een collega en dat was goed nieuws, want dat bleek de IT-baas te zijn. Na een uurtje creatief rommelen waren we aangesloten op het draadloze internet! We kunnen nu dus dag en nacht mailen en, vooral handig, skypen. Wil je zeker weten dat we er zijn als je belt, stuur dan even vantevoren een mailtje.

De eerste week

Zo, onze eerste week in Noorwegen zit er bijna op. Je kunt wel stellen dat het een hectisch weekje was. Het begon met een nogal vertraagde heenreis dankzij twee kapotte vliegtuigen, maar uiteindelijk kwamen we dan maandagavond aan bij ons tijdelijke verblijfadres: de school.
Wonen in een school klink misschien als niet al te aantrekkelijk, maar ik moet zeggen dat het tamelijk riant is. We zitten in een deel van de school dat gebruikt wordt voor onderwijs aan leerlingen met een handicap. Huishoudelijke activiteiten zijn een belangrijk onderdeel van het lesprogramma en daardoor is hier aan apparatuur zo’n beetje alles aanwezig wat je je maar kunt wensen, van staafmixer tot wasdroger. Dat wordt nog afzien straks in ons huurappartement. Ook qua ruimte hebben we niet te klagen. met een beetje fantasie zou je kunnen zeggen dat we een zeskamerwoning tot onze beschikking hebben.
De eerste dagen zijn we weinig thuis geweest. Rugzakje op, paspoort mee, en op naar de bank, het bevolkingsregister, het politiebureau etc etc. Net als elke immigrant in welk land dan ook moeten we ons door een hele papierwinkel heenworstelen. Deze papierberg wordt gelukkig een beetje gecompenseerd door de veelal relaxte houding van de medewerkers van de diverse instanties. De commentaren gaan meestal niet veel verder dan: aha, ok, nou prima, dit even invullen, doe rustig aan hoor met die verblijfsvergunning, jullie komen uit een EU-land, dus je mag hier wel even zijn, ja, zo is het okee, nee hoor, paspoort hoeven we hiervoor niet te zien, etc..... Nummertjestrekapparaten heb ik hier nog niet kunnen ontdekken.

Onze eerste grote aanschaf hebben we ook al gedaan: een auto. Omdat het waanzinnig duur is om een auto in te voeren in Noorwegen, hebben we onze auto’s -bijna- verkocht en zijn we direct op jacht gegaan naar een tweedehands exemplaar hier. Door vanuit Nederland al afspraken te maken met verkopers, konden we onze fonkelnieuwe huurauto na twee dagen alweer inleveren op het vliegveld en naar huis tuffen in onze donkerauberginekleurige Honda Civic station uit 98. Tja, wat kleur betreft moet je niet al te kieskeurig zijn.

Nu is het weekend en zijn de meeste “nuttige” instanties gelukkig gesloten, zodat we zonder schuldgevoel een beetje kunnen luieren en de omgeving verder kunnen verkennen. En natuurlijk naar onze internetplek toe kunnen. Op school zijn de mogelijkheden beperkt, maar in het dorp zijn er voldoende alternatieven. Zo kun je bij de bibliotheek draadloos internetten met je eigen laptop. De bieb zelf is weliswaar gesloten, maar je gaat gewoon op een van de picknickbanken voor de deur zitten en het werkt! Mocht het gaan regenen dan kunnen we altijd nog naar het café, waar je volgens het zomerkrantje de beste koffie uit de omgeving kunt drinken.

Laatste nieuws: we zitten nu in bovengenoemd café en de koffie is werkelijk niet te drinken!

Bereikbaarheid

Vooralsnog hebben we alleen toegang tot internet (en dus mail) op maandag tot en met vrijdag tussen 9 en 17 uur. Dit komt omdat we hiervoor gebruik maken van het netwerk van de school. Buiten deze tijden staat het alarm op de computerlokalen.

Onze Noorse mobiele nummers zijn:
John: 0047 9541 3725
Emmy: 0047 95154647

Onderweg

We zijn onderweg! Gisteren rond een uur of kwart voor negen 's ochtends klonk het bekende gepiep van een achteruit rijdende vrachtwagen. De verhuizers. Ik had verwacht dat onze spullen in razend tempo onder ons vandaag zouden worden gehaald, maar dat bleek niet zo te zijn. Pas tegen tweeën was het huis helemaal leeg, werden de douanepapieren ondertekend en vertrokken de mannen richting opslag. Een laatste rondje door het huis met de (geleende) stofzuiger en wat valt er dan nog te doen? Natuurlijk afscheid nemen van Bollo en Wammes die in vrede rusten in de tuin van Tolhuisstraat 7, al rekenen we er op dat ze vanuit de kattenhemel een mooi uitzicht hebben op Noorwegen. En dan: koffers in de auto laden, sleutels afgeven bij de makelaar en op naar ons logeeradres.
Na twee weken van pakken, sjouwen, planken van de muur schroeven en eindeloze ritjes naar het afvalperron, was het een verademing om vanochtend wakker te worden en niets anders te hoeven doen dan een wandelingetje maken naar de bakker om de hoek om vers brood te halen. Een ontspannen begin van onze reis.
Wij gaan een weekendje bijkomen. Binnenkort meer nieuws, en dan echt vanuit Noorwegen!