Januari gaat tergend traag voorbij. Het is niet mijn maand. Dat was het niet in Nederland en dat is het hier ook niet. De dagen zijn nog steeds kort, hoewel ik 's middags op weg van mijn werk naar huis de reflectiebandjes al niet meer om hoef. Het gaat dus wel de goede kant op. En door de sneeuw lijkt het lichter dan het eigenlijk is, dat is toch ook een pluspuntje. Maar zon hebben we te weinig deze maand. Het is grijs wat de klok slaat: grijs met lichte sneeuwval, of grijs en droog. Zeg maar hoe je het hebben wilt. Koud is het niet echt meer, rond de -3, dan hebben we het wel gehad. Na de koude-periode van een paar weken geleden, voelt dit aan als een behaaglijke buitentemperatuur, al bijna warm genoeg om zonder handschoenen op pad te gaan. Geef ons nog een paar jaar in Noorwegen en we lopen bij +5 rond in een t-shirtje met korte mouwen.
Goed, het is zaterdag 23 januari en triest weer. Wat doe je dan als inwoner van de provincie Vestfold? Als je Noor bent, ga je waarschijnlijk naar het NK langlauf dat gehouden wordt in Stokke, een half uurtje bij ons vandaan. Voor ons geen Stokke. Wij vertrokken naar Kristiansand voor het NK indoor atletiek voor veteranen. Na een jaar met blessureleed, had John de laatste tijd eindelijk weer behoorlijk kunnen trainen en hij wilde eens kijken hoe hij er voor stond op de 800 meter.
Het NK werd gehouden in een groot uitgevallen sporthal waar een loopronde met de weinig courante afmeting van 166 meter was aangelegd. Als toeschouwer had ik natuurlijk ruim de tijd om het geheel uitgebreid te bekijken. Het deed mijn januari-humeur geen goed. Wat een triestheid. Trieste sporthallen vind je niet alleen in Noorwegen, dat weet ik ook wel. Ik hoef alleen maar terug te denken aan 15 jaar met competitie-badminton in Nederland: rommelige accommodaties variërend van uit de kluiten gewassen gymzalen waar je de shuttle tien keer per wedstrijd tegen de aan het plafond gemonteerde ringen sloeg tot grote hallen waar het zo koud was dat je aan het eind van de wedstrijd nog steeds stond te klappertanden. Ongezellige kantines met koffie die te lang op de warmhoudplaat had gestaan, wc's zonder papier, glibberige douches met kranen waar te koud/te heet/te weinig water uit kwam. Wie kent het niet? En in Noorwegen hebben ze dus ook van die sporthallen. Maakt de integratie weer wat makkelijker.
John werd Noors kampioen in de leeftijdsklasse 45-49. De andere deelnemer in die klasse won zilver......
In totaal verschenen er zeven "veteranen" aan de start van de 800 meter, verdeeld over verschillende leeftijdsklassen. John begon en eindigde eenzaam vooraan, hetgeen bij de toeschouwers tot groot enthousiasme leidde. Dat was dan wel weer leuk.
De winnaar zelf meldde na afloop dat het met de vorm nog zozo was en dat hij wel klaar was met de Noorse veteranen-atletiek: te weinig te beleven.
Dit illustreert mooi de vicieuze cirkel waar de volwassenen-sport hier in zit: weinig actieve sporters, voor velen grote reisafstanden naar evenementen, waardoor er droevig weinig deelnemers zijn, waardoor uiteindelijk de laatste deelnemers ook afhaken. Hoe kun je wedstrijdsport "in de breedte" levend houden in een land met zo weinig inwoners per vierkante meter en lange reistijden?
Ik geloof niet dat ik het antwoord op deze vraag ga vinden. Niet in januari in elk geval.
zondag 24 januari 2010
maandag 11 januari 2010
Winterplaatjes
Koude, zon en knoespersneeuw, dat levert leuke plaatjes op:
1. Skiën in Drammen
2. Je moet al die sneeuw toch ergens kwijt
3. Winteruitzicht
4. Huis in de sneeuw
5. Winteruitzicht bij zonsondergang
1. Skiën in Drammen
2. Je moet al die sneeuw toch ergens kwijt
3. Winteruitzicht
4. Huis in de sneeuw
5. Winteruitzicht bij zonsondergang
vrijdag 1 januari 2010
35 graden verschil
Wij wensen alle blogvolgers een mooi 2010!
Het nieuwe jaar begon voor ons in de auto. Na een weekje Egypte waren we op weg van Gardermoen naar huis.
Een week zon in de kerstvakantie was ons vorig jaar zo goed bevallen dat we dit jaar besloten op herhaling te gaan.
Op 24 december worden we om 7 uur 's ochtends verwacht op Gardermoen en de avond van de 23e liggen we goed op schema. Oppas voor de katten is geregeld, de koffers zijn gepakt, de weersverwachting is goed. Alhoewel..... Ik kijk uit het raam en zie dat het sneeuwt. Huh? Dat was niet voorspeld! Met veel moeite kan ik John overhalen de opsta- en vertrektijd een uur te vervroegen. Daar moet echter wel wat tegenover staan: 1 lunchtraktatie voor elke 10 minuten die we eerder dan 7 uur bij de incheckbalie staan. Omgekeerd krijg ik 1 lunch voor elke 10 minuten die we na zevenen aankomen. Afgesproken!
Als we vertrekken is het droog, maar na nog geen vijf minuten rijden begint het te sneeuwen: grote, natte vlokken die het zicht beperken en de weg moeilijk berijdbaar maken. Terwijl de sneeuw onverminderd met bakken uit de lucht komt, slakken we over de E18. Pas in de buurt van Oslo komt er wat meer verkeer en wordt het makkelijker rijden. Eindelijk zijn we dan op Gardermoen. We zetten de auto in de parkeergarage en lopen naar de incheckbalie. Het is 07:04, er gaat niet getrakteerd worden.
Op Gardermoen laten ze zich door een paar sneeuwbuien niet uit het veld slaan en even later zijn we onderweg naar Hurghada.
We zijn gewaarschuwd voor lange rijen voor de paspoortcontrole en het visumstempel-loket, maar alles gaat supersnel. We worden in razend tempo door alle controles gejaagd en racen van het ene mannetje met een "Apollo"-bordje (onze reisorganisatie) naar het volgende mannetje met zo'n zelfde bordje. Het is lang geleden dat we een "wij hebben alles voor u voorgekauwd" reis hebben gemaakt. Tjonge wat makkelijk is dat: achter de meute aanhobbelen zonder zelf ook maar iets te hoeven regelen. Eenmaal bij het hotel gaat het op dezelfde voet verder. Overal is een mannetje voor en elk mannetje hoopt op een fooi. Maar dat mag de pret niet drukken. Het doel van deze vakantie was tenslotte om weinig te doen en bij te komen van de drukke maanden met een verhuizing en nieuwe banen.
Dat weinig doen lukt uitstekend met elke dag zon en een temperatuur van rond de 25 graden. Dat er in de nabije omgeving voornamelijk zand, zand en zand is, helpt ook. Eén dag maken we een uitstapje: met een boot naar een eiland, snorkelen, en met de boot weer terug. Snorkelen hadden we nog nooit gedaan en we vonden het allebei erg leuk. Zelfs in het kleine gebiedje waar we waren, was al een hoop te zien. Zoveel verschillende gekleurde vissen, net of we in een aquarium zwommen.
Terug op de boot krijgen we een late lunch en genieten we van de middagzon. Met de haven al in zicht, gebeurt er iets onverwachts: boem-stop-ho, de boot is vastgelopen. Geen wonder want zo te zien is het hier niet veel dieper dan een meter. Wat nu? Met z'n allen naar de voorkant, boot in z'n achteruit....niets. Een collega-boot schiet te hulp. Sleepkabels aangekoppeld, met z'n allen naar de zijkant, motor starten....niets. Er komt nog een boot bij, kabels verdelen over de twee boten, starten en......ja, we zijn los. Ha, toch nog wat beleefd deze vakantie!
Uitgerust en gebruind laten we ons donderdagmiddag weer ophalen door het Apollobusje. Op het vliegveld ondergaan we de hele controleprocedure, maar dan in omgekeerde volgorde. Wat een heksenketel. Alles gaat weer snel, hup-hup-volgende, bam-bam-bam, stempels in je paspoort en doorlopen. Elke keer als er een gate opengaat voor het instappen, worden passagiers op luide en dwingende toon aangespoord on-mid-del-lijk in de rij te gaan staan. Even later zitten we in het vliegtuig en zetten we, met de zonsondergang aan onze linkerhand, koers richting Oslo.
De laatste keer dat we het weerbericht bekeken, werd er op Gardermoen aanhoudende koude met temperaturen tot -20 voorspeld. Het was dus even afwachten of de auto zou starten. Gelukkig doet-ie het meteen. Het is dan ook niet kouder dan -10. Slechts 35 graden verschil met Egypte. Terwijl om ons heen het nieuwe jaar wordt ingeluid, tuffen we naar Larvik. Net als op de heenweg, sneeuwt het, maar nu is het gelukkig veel kouder en is de sneeuw licht en droog.
De buren zijn zo aardig geweest een pad van de weg naar de voordeur uit te graven zodat we ook de laatste meters zonder problemen kunnen afleggen. Even de katten knuffelen en dan snel slapen.
Gelukkig nieuwjaar!
Het nieuwe jaar begon voor ons in de auto. Na een weekje Egypte waren we op weg van Gardermoen naar huis.
Een week zon in de kerstvakantie was ons vorig jaar zo goed bevallen dat we dit jaar besloten op herhaling te gaan.
Op 24 december worden we om 7 uur 's ochtends verwacht op Gardermoen en de avond van de 23e liggen we goed op schema. Oppas voor de katten is geregeld, de koffers zijn gepakt, de weersverwachting is goed. Alhoewel..... Ik kijk uit het raam en zie dat het sneeuwt. Huh? Dat was niet voorspeld! Met veel moeite kan ik John overhalen de opsta- en vertrektijd een uur te vervroegen. Daar moet echter wel wat tegenover staan: 1 lunchtraktatie voor elke 10 minuten die we eerder dan 7 uur bij de incheckbalie staan. Omgekeerd krijg ik 1 lunch voor elke 10 minuten die we na zevenen aankomen. Afgesproken!
Als we vertrekken is het droog, maar na nog geen vijf minuten rijden begint het te sneeuwen: grote, natte vlokken die het zicht beperken en de weg moeilijk berijdbaar maken. Terwijl de sneeuw onverminderd met bakken uit de lucht komt, slakken we over de E18. Pas in de buurt van Oslo komt er wat meer verkeer en wordt het makkelijker rijden. Eindelijk zijn we dan op Gardermoen. We zetten de auto in de parkeergarage en lopen naar de incheckbalie. Het is 07:04, er gaat niet getrakteerd worden.
Op Gardermoen laten ze zich door een paar sneeuwbuien niet uit het veld slaan en even later zijn we onderweg naar Hurghada.
We zijn gewaarschuwd voor lange rijen voor de paspoortcontrole en het visumstempel-loket, maar alles gaat supersnel. We worden in razend tempo door alle controles gejaagd en racen van het ene mannetje met een "Apollo"-bordje (onze reisorganisatie) naar het volgende mannetje met zo'n zelfde bordje. Het is lang geleden dat we een "wij hebben alles voor u voorgekauwd" reis hebben gemaakt. Tjonge wat makkelijk is dat: achter de meute aanhobbelen zonder zelf ook maar iets te hoeven regelen. Eenmaal bij het hotel gaat het op dezelfde voet verder. Overal is een mannetje voor en elk mannetje hoopt op een fooi. Maar dat mag de pret niet drukken. Het doel van deze vakantie was tenslotte om weinig te doen en bij te komen van de drukke maanden met een verhuizing en nieuwe banen.
Dat weinig doen lukt uitstekend met elke dag zon en een temperatuur van rond de 25 graden. Dat er in de nabije omgeving voornamelijk zand, zand en zand is, helpt ook. Eén dag maken we een uitstapje: met een boot naar een eiland, snorkelen, en met de boot weer terug. Snorkelen hadden we nog nooit gedaan en we vonden het allebei erg leuk. Zelfs in het kleine gebiedje waar we waren, was al een hoop te zien. Zoveel verschillende gekleurde vissen, net of we in een aquarium zwommen.
Terug op de boot krijgen we een late lunch en genieten we van de middagzon. Met de haven al in zicht, gebeurt er iets onverwachts: boem-stop-ho, de boot is vastgelopen. Geen wonder want zo te zien is het hier niet veel dieper dan een meter. Wat nu? Met z'n allen naar de voorkant, boot in z'n achteruit....niets. Een collega-boot schiet te hulp. Sleepkabels aangekoppeld, met z'n allen naar de zijkant, motor starten....niets. Er komt nog een boot bij, kabels verdelen over de twee boten, starten en......ja, we zijn los. Ha, toch nog wat beleefd deze vakantie!
Uitgerust en gebruind laten we ons donderdagmiddag weer ophalen door het Apollobusje. Op het vliegveld ondergaan we de hele controleprocedure, maar dan in omgekeerde volgorde. Wat een heksenketel. Alles gaat weer snel, hup-hup-volgende, bam-bam-bam, stempels in je paspoort en doorlopen. Elke keer als er een gate opengaat voor het instappen, worden passagiers op luide en dwingende toon aangespoord on-mid-del-lijk in de rij te gaan staan. Even later zitten we in het vliegtuig en zetten we, met de zonsondergang aan onze linkerhand, koers richting Oslo.
De laatste keer dat we het weerbericht bekeken, werd er op Gardermoen aanhoudende koude met temperaturen tot -20 voorspeld. Het was dus even afwachten of de auto zou starten. Gelukkig doet-ie het meteen. Het is dan ook niet kouder dan -10. Slechts 35 graden verschil met Egypte. Terwijl om ons heen het nieuwe jaar wordt ingeluid, tuffen we naar Larvik. Net als op de heenweg, sneeuwt het, maar nu is het gelukkig veel kouder en is de sneeuw licht en droog.
De buren zijn zo aardig geweest een pad van de weg naar de voordeur uit te graven zodat we ook de laatste meters zonder problemen kunnen afleggen. Even de katten knuffelen en dan snel slapen.
Gelukkig nieuwjaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)