Dorp

Verhuizen? Nieuwe baan? De collega naast me aan de lunchtafel kijkt me verbaasd aan.
Oh, had je dat nog niet gehoord dan? Vraag ik. Nee, zegt ze, maar ik spreek buiten het werk niet zoveel mensen, ik ben tenslotte niet echt van hier, ook al woon ik hier al 32 jaar.
Risør in een notendop....

Op mijn eerste werkdag bij de gemeente, een kleine twee jaar geleden, ontdekte ik tot mijn stomme verbazing dat veel mensen al wisten met wie ik samenwoonde en welk huis we hadden gekocht. Nu ben ik verbaasd als iemand een nieuwtje nog niet gehoord blijkt te hebben. Zou dit een vorm van over-inburgering zijn?

Ik ben benieuwd of ik het dorpse straks zal missen.
Op mijn werk vind ik het kleinschalige soms lastig. Iedereen is op een of andere manier wel familie van elkaar en de lokale politici hebben vaak direct dan wel indirect persoonlijk of zakelijk belang bij zaken die in de gemeenteraad aan de orde komen. Dit kan tot merkwaardige discussies leiden. Vaak komisch, soms tragisch en in elk geval lang niet altijd professioneel.

Voor ons als nieuwkomers met allebei een baan hier, maakte de kleinschaligheid het makkelijk om in contact te komen met mensen. Voor een oppervlakkig gesprekje staan de meesten wel open. Mensen echt leren kennen is een stuk lastiger. De meesten zijn erg op hun eigen familie gericht en op de dorpsgenoten die ze al vanaf hun babytijd kennen. Ik heb collega's die oorspronkelijk uit andere delen van Noorwegen komen, maar hier naartoe verhuisden omdat ze een Risøriaan aan de haak hadden geslagen (en die verhuist natuurlijk onder geen beding naar een andere plaats!). Zij zeggen dat het wel een jaar of tien duurde voordat ze het gevoel hadden dat ze een deel van de lokale samenleving begonnen te worden.
Ik geloof niet dat mensen van buiten hier bewust buitengesloten worden. Het is meer een onbewust proces omdat je nu eenmaal niet dezelfde wortels en hetzelfde referentiekader hebt als de mensen die hier zijn geboren en getogen.

Op onze aanstaande verhuizing krijgen we grofweg twee soorten reacties: aan de ene kant de mensen die zich er helemaal niets bij voor kunnen stellen. Weggaan uit Risør staat voor hen ongeveer gelijk aan een enkele reis naar Mars. Aan de andere kant zijn er diegenen die het eigenlijk ook wel zouden willen, maar niet doen "want ja, ik heb al mijn familie hier, hè".
Je zou bijna gaan denken dat veel mensen hier wonen tegen wil en dank. Alhoewel....het leven dat velen hier hebben met huis, hytte, boot, zee en zon (ok, dat laatste de afgelopen tijd toevallig niet zo heel veel..) is natuurlijk niet zo heel erg beroerd.

Laatste weken op Ringveien 29

Nog vijf weken min een dag en dan krijgen we de sleutel van ons huis in Larvik. Voordat het zover is, moeten we natuurlijk nog het nodige doen en regelen. Omdat John doordeweeks al in Larvik woont, betekent dat veel telefoontjes heen en weer. Nu komt het goed uit dat we via ons "fri familie" abonnement gratis met elkaar kunnen bellen.

We hebben allebei zo onze taken. Terwijl John fietsend heel Larvik verkent en zich 's avonds buigt over de verschillende aanbieders van internet, stroom en tv, bouw ik een warme band op met de hypotheekman en de verzekeringsman.
Is John in gedachten al druk bezig het nieuwe huis in te richten, ik houd me vooral bezig met het opruimen van Ringveien 29 (en niet alleen in gedachten).

We dachten dat we grondig hadden opgeruimd voordat we naar Noorwegen vertrokken, maar getuige de dertig half- of ongeopende dozen op zolder zijn we toch niet selectief genoeg geweest. Tijd om al die dozen uit te mesten is er niet (vinden we), maar het leek ons wel een goed moment om ons weer eens van wat aftandse cq. kapotte dingen te ontdoen. Op naar het afvalperron dus. Onhandig genoeg is dat voornamelijk geopend op de tijden dat de gemiddelde Noor op zijn werk zit, maar gelukkig zijn ze op donderdag tot maar liefst 18.00 uur open. Samen met mijn collega Mette-Marit die ook nog een berghok met troep had, huurde ik een aanhanger. Even de mouwen opstropen en na een uurtje of twee was de klus geklaard.

Deze week konden we ook nog een mijlpaal vieren: de badkamer op de logeerverdieping is af! Al met al een project van ongeveer een jaar en acht maanden, gerekend vanaf het moment dat we voor het eerst met een sanitairboer praatten. We lezen vaak dat het zo moeilijk is om Noorse aannemers in wat voor branche dan ook aan de slag te krijgen en hier was het niet anders. En toen ze eenmaal aan de slag waren, was het nog een eindeloos heen en weer gebel om de werkzaamheden van de loodgieter, de tegelzetter en de elektricien op elkaar af te stemmen. Maar nu is het dan toch af en kunnen we straks de badkamer in de beloofde staat overdragen.

Huizenhandel

Zo, de vakantie zit er op. Eindelijk kunnen we een beetje uitrusten....
Dat het een hectische vakantie werd, was niet zo'n verrassing. Dat krijg je ervan als je wilt verhuizen.

De eerste paar dagen van mijn vakantie was ik in Nederland. Heerlijke rustige dagen waren dat! Terug in Noorwegen was het snel gedaan met de rust. Een half uur nadat het vliegtuig geland was op Torp stonden we alweer een huis te bezichtigen. Best een leuk huis waar we besloten een bod op te doen. "Best leuk", dat klinkt misschien niet zo enthousiast en dat kan wel kloppen: we zijn gewoon een beetje kieskeurig na twee jaar op Ringveien 29. Het huis ging behoorlijk boven de vraagprijs weg en we hebben na ons eerste bod niet meer hoger geboden. Toch niet leuk genoeg.

Diezelfde week kreeg ik op een avond een sms-je van ons onbekende mensen. Ze hadden van een collega van mij gehoord dat we gingen verhuizen en vroegen of we misschien ons huis zonder makelaar wilden verkopen. In afwachting van de voltooiing van de badkamer beneden (een eeuwigdurend project) hadden we nog geen makelaar in de arm genomen, en we voelden wel voor een rechtstreekse verkoop. Scheelt tenslotte heel wat kronen aan makelaarskosten. De volgende dag kwamen ze al kijken en later in de week opnieuw, samen met een aannemer. Ze deden een eerste bod (keurig schriftelijk, zoals dat hier gaat) en na wat telefoontjes over en weer waren we het eens. Anderhalve week later tekenden we het echte koopcontract (vooruit, de formele afhandeling gunden we de makelaar dan weer wel). Ringveien 29 was verkocht! 1 oktober gaat het over naar de nieuwe eigenaars. Dus wie nog langs wil komen: beetje tempo maken....

Intussen waren we aan de slag gegaan om een tijdelijke huurwoning te vinden in Larvik. Uiteindelijk huren we nu iets van een collega van John's nieuwe school. Niet het meest knusse plekje op aarde, maar wel flexibel qua opzegtermijn. En dat is maar goed ook, want vorige week hebben we dan toch "ons" huis in Larvik gevonden. Ook daar was de koop snel rond en vandaag heeft John het koopcontract getekend (hij is al begonnen met werken, en woont doordeweeks in het huurhuis. Vrijdagmiddag neemt hij het contract mee naar Risør zodat ik kan tekenen en het maandag weer terug naar Larvik kan). Later meer over het nieuwe huis op Lågalia 11 in Larvik, nu vast een plaatje: