Veranderingen op komst

Nog een paar dagen en dan wonen we al weer twee jaar in Noorwegen. De afgelopen anderhalf jaar hebben we dagelijks genoten van ons heerlijke huis en ons fantastische uitzicht.
Binnenkort gaan we dit vaarwel zeggen.

Waaaat? Wat bezielt ons om weg te gaan uit dat fijne huis in het idyllische Risør?

Tja, dat zit zo: we hadden het er al vaker over gehad dat we op termijn wel naar een wat grotere plaats zouden willen verhuizen, met meer voorzieningen en een grotere variatie in werkmogelijkheden. Bij ‘op termijn’ dachten we aan over een jaar of twee, drie. Maar ja, hoe gaat zoiets in de praktijk? Je struint eens door een vacaturebank en ineens duikt daar iets interessants op en voor je het weet heb je allebei wat sollicitaties de deur uit geklikt.

Nu is de arbeidsmarkt hier bepaald niet meer zo dat je heel makkelijk aan de slag komt. Op de banen die mij wat leken, solliciteerden zo'n vijftig tot tachtig anderen. De markt voor leraren daarentegen is nog steeds gunstig voor de sollicitant die een eerstegraads bevoegdheid in een van de exacte vakken heeft.
In no time had John dan ook een aanbieding binnen van een grote school in Larvik. Eigenlijk twee aanbiedingen, want behalve als docent kon hij ook beginnen als afdelingsleider exacte vakken. De school zou na de zomer beginnen in een splinternieuw gebouw, en John zou alleen maar les gaan geven aan leerlingen in de vwo-klassen (wat hij inhoudelijk leuker vindt dan beroepsonderwijs), en een grotere groep vakcollega's krijgen. Na lang wikken en wegen (want toch wel een soort schuldgevoel naar de school in Risør, en tja, wilden we hier eigenlijk wel weg?), zei hij ja.

Toen ik nog. Ik belandde in een procedure voor een baan als P&O adviseur bij een reïntegratiebedrijf. Een nieuwe functie waarin veel nog op de rails gezet moet worden. Na een ware slijtageslag (drie ronden met ondermeer een persoonlijkheidstest en een case) was de baan van mij. Ik wilde de baan erg graag hebben, maar na die procedure die in totaal nog geen twee weken had geduurd, had ik toch een dag nodig om bij te komen van het nieuws.

Ons vertrek uit Risør komt nu dus plotseling dichtbij. Direct na de schoolvakantie gaat ons huis in de verkoop. Dat is spannend. We weten dat we een huis op een erg gewilde plek hebben, maar aan de andere kant gaat de huizenverkoop hier vrij traag op het moment. Nou ja, mocht het lang duren, dan hebben we voorlopig nog een weekend-buitenverblijf.
Iets vinden in Larvik of omgeving is ook nog een klus. We hebben al veel huizen bekeken en een paar keer voorzichtig geboden (zonder succes). ‘Het huis’ hebben we nog niet gevonden. We beginnen daarom nu uit te kijken naar een tijdelijke huuroplossing.

We zullen er maar op vertrouwen dat het allemaal goed komt.

Volg de ontwikkelingen op onze blog!

Bolletje

Noren zijn gek op ijs. Daar hebben we eerder al eens iets over geschreven. Voorverpakte ijsjes worden het hele jaar door verorberd en in de zomermaanden gaan ook de soft- en schepijsjes in rap tempo over de toonbank.

Als ijsliefhebber had ik natuurlijk binnen de kortste keren alle verkooppunten in Risør uitgeprobeerd. Jammergenoeg was de conclusie van die testronde dat het weinig uitmaakt waar je je ijsje koopt. Bijna alle winkels betrekken hun ijs van dezelfde leverancier(s). Handgemaakt ijs waar bij wijze van spreken de aardbeien nog uitpuilen is hier in de omgeving niet te koop. Toen we ons vorige zomer in Italië te goed hadden kunnen doen aan ambachtelijk Italiaans ijs, vond ik het Noorse ijs dan ook niet meer zo geweldig.
Maar ach, alles went, dus dit jaar begon ik gewoon weer aan een nieuwe ijsronde.

De smaak van het Noorse ijs mag dan niet helemaal perfect zijn, over de grootte van de ijsjes hebben we niet te klagen. De eerste keer dat ik de prijs van een ijsje zag, schrok ik me rot. 25 Kronen voor een bolletje, dat vond ik nogal wat. Ik had daarbij natuurlijk het Nederlandse ijsbolletje (met de nadruk op "tje") in mijn hoofd. Dat soort minimaatjes zijn hier niet aan de orde. Een bol is een bol, een grote bol, eigenlijk zelfs meerdere grote bollen tegelijk. Gisteren bijvoorbeeld kocht ik een ijsje bij de Chinees. IJs en Chinees, dat klinkt tegenstrijdig, maar toevallig heeft de Chinees hier een ijstent naast zijn restaurant. Ik vroeg om een bol hazelnootijs. De jongen aan de andere kant van de toonbank begon verwoed met de ijsschep in de bak te graven. Nadat hij de ruim bemeten ijshoorn had volgestampt, vroeg hij "1 bolletje, toch?". Ik antwoordde bevestigend waarop hij nogmaals een uithaal deed met de ijsschep en bovenop de al volle ijshoorn een nieuwe bol plantte.

Het is eigenlijk niet zo vreemd dat een ijsje in Noorwegen een ijs (zonder "je) heet.