Januari

Januari gaat tergend traag voorbij. Het is niet mijn maand. Dat was het niet in Nederland en dat is het hier ook niet. De dagen zijn nog steeds kort, hoewel ik 's middags op weg van mijn werk naar huis de reflectiebandjes al niet meer om hoef. Het gaat dus wel de goede kant op. En door de sneeuw lijkt het lichter dan het eigenlijk is, dat is toch ook een pluspuntje. Maar zon hebben we te weinig deze maand. Het is grijs wat de klok slaat: grijs met lichte sneeuwval, of grijs en droog. Zeg maar hoe je het hebben wilt. Koud is het niet echt meer, rond de -3, dan hebben we het wel gehad. Na de koude-periode van een paar weken geleden, voelt dit aan als een behaaglijke buitentemperatuur, al bijna warm genoeg om zonder handschoenen op pad te gaan. Geef ons nog een paar jaar in Noorwegen en we lopen bij +5 rond in een t-shirtje met korte mouwen.

Goed, het is zaterdag 23 januari en triest weer. Wat doe je dan als inwoner van de provincie Vestfold? Als je Noor bent, ga je waarschijnlijk naar het NK langlauf dat gehouden wordt in Stokke, een half uurtje bij ons vandaan. Voor ons geen Stokke. Wij vertrokken naar Kristiansand voor het NK indoor atletiek voor veteranen. Na een jaar met blessureleed, had John de laatste tijd eindelijk weer behoorlijk kunnen trainen en hij wilde eens kijken hoe hij er voor stond op de 800 meter.

Het NK werd gehouden in een groot uitgevallen sporthal waar een loopronde met de weinig courante afmeting van 166 meter was aangelegd. Als toeschouwer had ik natuurlijk ruim de tijd om het geheel uitgebreid te bekijken. Het deed mijn januari-humeur geen goed. Wat een triestheid. Trieste sporthallen vind je niet alleen in Noorwegen, dat weet ik ook wel. Ik hoef alleen maar terug te denken aan 15 jaar met competitie-badminton in Nederland: rommelige accommodaties variërend van uit de kluiten gewassen gymzalen waar je de shuttle tien keer per wedstrijd tegen de aan het plafond gemonteerde ringen sloeg tot grote hallen waar het zo koud was dat je aan het eind van de wedstrijd nog steeds stond te klappertanden. Ongezellige kantines met koffie die te lang op de warmhoudplaat had gestaan, wc's zonder papier, glibberige douches met kranen waar te koud/te heet/te weinig water uit kwam. Wie kent het niet? En in Noorwegen hebben ze dus ook van die sporthallen. Maakt de integratie weer wat makkelijker.

John werd Noors kampioen in de leeftijdsklasse 45-49. De andere deelnemer in die klasse won zilver......
In totaal verschenen er zeven "veteranen" aan de start van de 800 meter, verdeeld over verschillende leeftijdsklassen. John begon en eindigde eenzaam vooraan, hetgeen bij de toeschouwers tot groot enthousiasme leidde. Dat was dan wel weer leuk.
De winnaar zelf meldde na afloop dat het met de vorm nog zozo was en dat hij wel klaar was met de Noorse veteranen-atletiek: te weinig te beleven.
Dit illustreert mooi de vicieuze cirkel waar de volwassenen-sport hier in zit: weinig actieve sporters, voor velen grote reisafstanden naar evenementen, waardoor er droevig weinig deelnemers zijn, waardoor uiteindelijk de laatste deelnemers ook afhaken. Hoe kun je wedstrijdsport "in de breedte" levend houden in een land met zo weinig inwoners per vierkante meter en lange reistijden?
Ik geloof niet dat ik het antwoord op deze vraag ga vinden. Niet in januari in elk geval.