Mijn derde week bij iFokus zit er op. Langzaamaan begint het gevoel dat alle Noren er hetzelfde uitzien te verdwijnen. Ik kan blindelings de juiste knop vinden op de koffieautomaat en de eerste vrijdagstaart is alweer verorberd. Die koffieautomaat is overigens absoluut een van de beste "employee benefits". Eindelijk niet meer de gebruikelijke Noorse koffiezetapparaat-bocht. Na een jaar Amerika was ik er van overtuigd dat Amerikanen de slechtste koffiezetters van de wereld zijn, maar ik ben er intussen achter dat de Noren minstens net zo veel recht hebben op die eretitel. Heb je extra veel pech, dan gebruiken ze het hier bekende merk Evergood, door ons allang omgedoopt tot Never Good: slootwater met een zurige afdronk. Bah!
Naast de koffie, bevalt het werk vooralsnog trouwens ook prima.
Sinds donderdag zijn we met iFokus in de race bij een quiz van NRK Radio Vestfold. Het gaat steeds tussen twee bedrijven die elk drie vragen moeten beantwoorden van het type "wie won in negentien-lang-geleden twee keer goud op de biatlon in het Finse huppeldepup". Zolang beide partijen evenveel goed hebben, gaan ze allebei door. Wie verliest, wijst de volgende deelnemer aan. Op die manier gaat het estafettestokje rond in Vestfold. De school van John was een paar weken geleden aan de beurt. Toen ze er steeds maar niet in slaagden te verliezen, besloot de rector dat ze zich terug zouden trekken. Zo'n gedoe om elke ochtend om half negen een groep mensen bij elkaar te krijgen voor een radiospelletje.
Wij zijn nu de eerste twee dagen door gekomen en gaan maandag vol goede moed verder.
Na de quiz volgde gisteravond een speurtocht. Niet op het werk, maar thuis. Pebbles kwam namelijk niet thuis van het buiten spelen. Hoewel zij niet zo'n goed ingebouwd kompas heeft als Nelson, meldde ze zich de afgelopen week steeds netjes voor de terrasdeur of het keukenraam. Maar gisteren dus niet. Een beetje poezenouder start dan natuurlijk meteen een zoekactie, dus wij naar buiten. We riepen en riepen en kamden het bos uit voor zover dat nog ging in het donker. Geen Pebbles. Tenslotte gaven we het op. De rest van de avond keken we om de vijf minuten verwachtingsvol naar de deur cq. het raam. Niks. Slapen dan maar.
Na een onrustige nacht vol dromen over verdwenen katten, sprong ik zodra het licht werd uit bed en ging weer naar buiten. Het duurde even, maar uiteindelijk vond ik de poes, verdwaasd om zich heen kijkend, in het bos. Hemelsbreed niet eens zo ver van huis. Samen gingen we op huis aan. Ik dolgelukkig en zij trillend van de stress. De rest van haar zaterdag bestond uit slapen op de stoel. Waar zou zij van dromen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten