donderdag 2 augustus 2007

Het Definitieve Toverwoord

Toen we in een grijs verleden voor het eerst op zoek gingen naar een koopwoning, viel al snel het Eerste Toverwoord: 'vrijstaand'. Voor Emmy vooral belangrijk na in Amsterdam enkele jaren boven 'Bep en Toos' gewoond te hebben, een stel dat de gewoonte had om bij voorkeur midden in de nacht op zeer luide toon hun relatieproblemen te 'bespreken'. Zelf sliep ik altijd wel lekker door terwijl het servies onder ons door de keuken vloog, maar toch was ook voor mij een vrijstaande woning wel een ideaalbeeld. En inderdaad: we hadden het heerlijk in Hoorn, waar naast ons huis ook het uitzicht een gevoel van vrijheid gaf. Misschien speelde het contrast met ons oude uitzicht in de Oosterparkbuurt mee: aan de overkant huisde een dealertje waar de klanten door het raam naar binnen klommen, meestal onder het toeziend oog van Stofjas, een bejaarde baas die voor enige sociale controle zorgde, steevast voorzien van een sigaarstompje en immer gehuld in het grijsblauwe kledingstuk waar hij zijn naam aan te danken had.

Hoorn was dus een verademing, maar minder aangenaam waren onze eerste ervaringen met projectontwikkelaars. Elke wijziging die wij voor onze nieuwbouwwoning in gedachten had werd met gefronste blik begroet, en moest in ieder geval heel veel geld kosten, hoe minuscuul onze wensen ook waren. In die tijd viel voor het eerst het Defnitieve Toverwoord: de kavel. De plek waar we ons eigen huis konden bouwen, helemaal zoals wij het wilden.

Toen we na vijf jaar Hoorn wat centraler in het land wilden gaan wonen omdat we het gereis een beetje zat waren, kwam de kavel dan ook nadrukkelijk in beeld. Utrecht leek ons als woonplaats wel wat, en de gemeente bood ons dan ook met alle plezier de inschrijving op een kavel aan. Jammer alleen dat elke vierkante meter een slordige anderhalfduizend gulden moest kosten, en dat de minimumgrootte 700 vierkante meter was... Met andere woorden: voor er een paal de grond in ging, waren we al ruim een miljoen gulden kwijt. Na een spannende zoektocht in onze schoenendozen moesten we concluderen dat dit er niet in zat. Maar niet getreurd: de gemeente Almere bood voor een schappelijk bedrag kavels aan. Je moest wel wat goede wil tonen natuurlijk. Zoals: verplicht vijfduizend gulden borg storten bij inschrijving voor een kavelverloting, waarbij je ongeveer tien procent kans had om 'in de prijzen' te vallen; een verbod om de kavel door te verkopen; en tenslotte de verplichting om de kavel daadwerkelijk af te nemen en te bebouwen nadat je de borgsom had gestort (mits je zou worden ingeloot uiteraard). 'Spijtoptanten, daar doen we niet aan,' was het bondige commentaar van de betrokken ambtenaar. De borgsommen van de inschrijvers stortte de gemeente vervolgens op haar eigen spaarrekening, incasseerde gretig de rente, om ze na zes maanden terug te storten op de rekeningen van de negentig procent die was uitgeloot. Uiteraard zonder de eerder genoemde renteopbrengst.

De verloting van de kavels vond plaats in het plaatselijke theater(!), onder begeleiding van een batterij notarissen. Na urenlang vergeefs lottoballen te hebben zien langsrollen, verliet ik enigszins gefrustreerd het pand. De avond had overigens inderdaad wel wat weg van een theatervoorstelling. Tijdens de ietwat surrealistische bijeenkomst vielen 'kavelwinnaars' elkaar huilend in de armen, en beenden 'verliezers' woedend de zaal uit onder het roepen van kreten als 'vriendjespolitiek', 'zakkenvullers', en meer van dat soort fraais. Voor ons dus ook geen kavel, maar weer een 'gewone' vrijstaande woning in Almere. Prachtig gelegen, dat wel: het uitzicht was nog mooier dan in Hoorn, we zaten heerlijk aan het water en de Oostvaardersplassen waren letterlijk op een steenworp afstand.

Maar ja, na zes jaar Almere wilden we toch weer mooier, ruimer, rustiger, en nog meer natuur. Ik solliciteerde in het pittoreske Risør en werd aangenomen. Toen we ons gingen oriënteren op de plaatselijke woningmarkt bleek dat huren lastig was (te populair in het hoogseizoen, waardoor mensen in die periode niet willen verhuren aan 'gewone huurders'). Ook kopen had zijn nadelen: er zijn veel meer potentiële kopers dan verkopers. In het Noorse systeem kunnen kopers tegen elkaar opbieden, wat er vaak toe leidt dat er hoge prijzen voor woningen worden betaald in gebieden waar veel kapers op de kust zijn. En dus was het logisch dat bij onze verhuizing naar Risør toch weer voorzichtig over het Definitieve Toverwoord werd gesproken. We proberen het gewoon, dachten we, en meldden ons bij de gemeente. Een kavel? Maar natuurlijk, gaat u maar zitten, nee hoor, afspraak maken is niet nodig, ja, hij is even in vergadering, maar daar haal ik 'm wel uit, heeft iemand u trouwens al koffie aangeboden, gaat u toch zitten! Twintig minuten later stonden we weer buiten, met een overzicht van de beschikbare kavels in de gemeente. De volgende dagen gingen we op onderzoek uit. Het oogde eigenlijk allemaal zeer begerenswaardig, maar bij de kavels die direct beschikbaar waren sprong één plek er onmiddellijk uit: op een heuvel, direct aan de fjord, met een schitterend uitzicht. De prijs was nog geen tien procent van de kavelprijzen in Almere. Dit kon haast niet waar zijn...

De volgende dag meldden we ons weer bij de gemeente, voor wat meer informatie. Moesten we misschien loten? De meneer keek ons niet begrijpend aan. 'Welnee, de kavels zijn al tijdenlang te koop'. Oh. Okee, maar de inschrijvingsprocedure dan, borg betalen misschien? Dat laatste was complete onzin, meende de ambtenaar. 'Zolang u binnen zes maanden na inschrijving maar wat betaalt, is alles in orde.' Maar hoe zaten de formaliteiten verder dan, informeerden wij, op zoek naar addertjes onder het gras. 'Formaliteiten?', vroeg hij. 'Ehmm, nou, u moet natuurlijk wel even laten weten dat u echt een kavel wilt hebben. Oh, u hebt al besloten? Wacht, ik heb hier nog wel een blaadje liggen, schrijf daar uw naam maar even op, dan is het voor elkaar. Mocht u zich bedenken, dan kunt u er trouwens altijd nog van afzien hoor. Welke kavel heeft u ook alweer uitgekozen?'

We gaan eindelijk ons huis bouwen :-)

Geen opmerkingen: