Dubbel feest

Onze tweede 17 mei-viering in Noorwegen. Dit jaar is het dubbel feest. We vieren niet alleen dat het land jarig is, maar we vieren ook de overwinning tijdens het songfestival gisteravond. Om met dat laatste te beginnen: de laatste weken/maanden was het Alexander Rybak voor en Alexander Rybak na hier. Hij had de voorrondes nog niet gewonnen of hij werd in de media al gebombardeerd tot favoriet voor de eindoverwinning. Je kon de radio niet aanzetten of Alex kwam wel voorbij met zijn viool. Ter illustratie: de enige plek waar ik naar de radio luister, is in de auto en daar zit ik gemiddeld een kwartier per week in. Toch heb ik voor mijn gevoel dat songfestivallied al talloze keren gehoord.
Nu hebben “we” dus gewonnen en mag Noorwegen volgend jaar het songfestival organiseren. De kosten zijn voorlopig beraamd op 130 miljoen kronen, een bedrag waarmee de Noorse overheid ook fijn een boel andere dingen zou kunnen doen. De liefhebbers van politieke discussies hoeven zich het komende jaar in elk geval niet te vervelen.

Dan de verjaardag van het land. De afgelopen dagen was het heerlijk zonnig weer hier en er werd in eerste instantie dan ook een schitterende 17 mei voorspeld, maar uiteindelijk sloegen de weergoden toch traditiegetrouw toe met bewolking en een kille wind. Konden we weer met z’n allen kleumend over straat. Op 17 mei draag je of je bunad (klederdracht) of iets anders feestelijks en dan trek je dus geen windjack aan. Dat is absoluut “not done”.
Na mijn uitgebreide onderzoek tijdens de vorige 17 mei-viering, vond ik dat ik vandaag kon volstaan met ‘s ochtends een bezoek aan de kinderoptocht en ‘s middags samen met John een bezoek aan de russenparade. De russen, dat zijn in dit geval geen mensen uit Rusland, maar laatstejaars scholieren van de Videregående. Over het russengebeuren valt een hoop te vertellen, maar dat moet ik aan John overlaten.

Tja, 17 mei, wat moet je ervan zeggen? Het is net als de Noorse kerstviering: veel tradities, weinig mensen die het echt leuk vinden, maar iedereen komt elk jaar weer trouw opdraven. Aan het eind van de dag wurmen de vrouwen zich met een zucht van verlichting uit hun iets te krap geworden bunad, die ze over het algemeen al hebben sinds hun vijftiende. Meisjes krijgen vaak een bunad voor hun konfirmasjon, een soort van kerkelijke inwijding (dit is niet helemaal goed uitgelegd, maar ik heb geen idee met welk Nederlands gebeuren de konfirmasjon te vergelijken is). Er bestaat hier overigens ook een niet-kerkelijke variant van de konfirmasjon, zodat iedereen gezellig mee kan doen.
De mannen hangen hun zondagse pak weer in de kast. Daar zal het hangen tot aan kerst. Als er tenminste niet onverhoopt een bruiloft of doopplechtigheid tussendoor komt.