Roze plasticje

Gisteren lag het dan eindelijk in de brievenbus: het roze plasticje. Een Noors roze plasticje om precies te zijn. Het oude Nederlandse roze vodje was weliswaar nog tot maart volgend jaar geldig, maar als je als buitenlander iets bij een overheidsinstantie moet regelen, kun je er maar beter op tijd bij zijn. Dat was trouwens niet alleen maar een gedachte die ik had, maar het werd bevestigd door de talrijke verhalen op het forum voor Nedernoren. Een enkele geluksvogel had maar een paar weken hoeven wachten, maar bij anderen had de inwisselprocedure ruim een half jaar geduurd.
Zo'n forum is echt goud waard als je informatie nodig hebt over dergelijke praktische zaken. Je vindt altijd wel iemand die je voor is gegaan. Dankzij het forum wist ik bijvoorbeeld ook dat ik niet zelf pasfoto's mee hoefde te nemen, maar dat je die ter plekke in een hokje moest maken (bij de prijs inbegrepen!)

Vol goede moed meldde ik me dus half oktober bij het lokale kantoor van Statens Vegvesen. Het eerste deel van de procedure ging in elk geval erg rap. Formulier en rijbewijs inleveren, kopie rijbewijs en tijdelijke "toestemming om te rijden" (alleen geldig in Scandinavië) teruggekregen. Terwijl ik een verwoede poging deed al die kopieën in mijn portemonnee te proppen, meldde de aardige mevrouw achter de balie dat het wel even kon duren voordat alles in orde was, want de papieren uit Nederland lieten vaak op zich wachten. "Jaja", dacht ik, "geef de Nederlanders maar weer de schuld." Vreemd hoe je je opeens heel erg Nederlander kunt voelen...

Na een paar weken geduldig wachten, besloot ik dat het moment was aangebroken om eens voorzichtig te gaan zeuren. Eerst maar eens bij de RDW proberen. Ik had er geen al te hooggespannen verwachtingen van, maar tot mijn verbazing kreeg ik snel antwoord: verzoek uit Noorwegen 20/10 ontvangen, antwoord 21/10 opgestuurd. Zo traag ging het dus niet in Nederland. Toch was het inmiddels 18/11 en Statens Vegvesen had nog niets van zich laten horen. Slome Noren!

Ik ging maar weer eens naar het kantoor in Larvik. Daar vonden ze ook wel dat het een beetje lang duurde als de papieren al op 21 oktober waren opgestuurd. Maar misschien had Nederland het naar het verkeerde adres gestuurd? Dat deden ze namelijk wel vaker. Ik moest ze maar een berichtje sturen met het juiste adres en vragen of ze het nog een keer wilden verzenden. Terwijl ik deze mededeling nog stond te verteren en me afvroeg wat ik daar eigenlijk van vond, kwam de baliemevrouw blijkbaar op andere gedachten, want ze begon op haar toetsenbord te rammelen. Na een seconde of tien slaakte ze een vreugdekreetje: formulier gevonden! Het bleek 3 november te zijn aangekomen op het regiokantoor in Arendal, waar het sindsdien had liggen wachten op verdere behandeling. Nu was het nog slechts een kwestie van formulier printen, fotohokje in, pinpas trekken en een nieuw papier met daarop "rijbewijs aangevraagd" in de portemonnee proppen.
Ik twijfelde even of ik zou vragen hoe lang het geduurd zou hebben als ik niet zelf in actie was gekomen, maar besloot om de goede stemming niet te bederven. Binnen drie weken zou mijn nieuwe roze kaartje immers in de brievenbus vallen.

En zo geschiedde...
Behalve in een auto, mag ik volgens mijn rijbewijs ook op een brommer, traktor en sneeuwscooter rijden. Vooral dat laatste komt goed van pas, aangezien de eerste sneeuw net is gevallen.