Zo, daar zijn we weer. Tja, het is nogal druk hier op het moment. Vooral overdag trouwens, 's avonds leven we hetzelfde rustige Noorse leven als altijd. Om daar verandering in te brengen, besloten we afgelopen woensdag naar een handbalwedstrijd te gaan. John had via school vrijkaartjes gekregen voor deze wedstrijd in onze eigen Arena. Nee, geen grap, zo heet Larviks grootste sporthal echt. Hoewel niet zo gigantisch als de Nederlandse Arena, is het een behoorlijk grote hal en splinternieuw. De hal is gelijk met de school waar John werkt, gebouwd (hij zit aan de school vast) en aan het begin van dit schooljaar geopend.
Wie nu denkt: "Hmm, een handbalwedstrijd, lekker spannend, maar niet heus", vergist zich. Handbal is in Noorwegen populair en dan vooral dameshandbal (in 2008 Europees en olympisch kampioen). Larvik speelt in de hoogste landelijke divisie, is regerend landskampioen en wordt beschouwd als de club die het Noorse dameshandbal regeert. Woensdag moesten ze aan de bak tegen de nummer twee op de ranglijst, dus het zou zomaar een echte kraker kunnen worden.
We wonen dicht bij de hal en gingen er lopend naartoe, waardoor de parkeerchaos ons bespaard bleef. De vrachtwagen van TV2 stond naast de hal samen met meerdere touringcars. De tribunes zaten stampvol met worst etende Noren. Hier was het duidelijk feest!
De sfeer deed me nog het meest denken aan een Amerikaanse basketbalwedstrijd, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik na mijn bezoek aan Boston Celtics in 2000 nooit meer bij een teamsport-wedstrijd van enig niveau ben geweest. De wedstrijd begon, de zaal kolkte, en een vijftal vikingen met ontbloot bovenlijf en horens op hun hoofd zorgde voor tromgeroffel op de juiste momenten.
Larvik kwam niet al te vlot op gang en keek na de eerste helft tegen een fikse achterstand aan. Dit hadden ze voornamelijk te danken aan eigen sloomheid, iets waar onze achterbuurman zich zo te horen nogal over opwond. Halverwege de tweede helft keerde het tij, Larvik krabbelde op en het publiek leefde mee. In eerste instantie door luidkeels de thuisspelende partij aan te moedigen, daarna door zich fluitend en boe-roepend tegen de andere partij te keren. Waar dat goed voor was, ontging me totaal, maar ik vond het eigenlijk behoorlijk onsportief en het was iets dat me in elk geval niet aan Amerikaans basketbal deed denken. Ik ben er nog niet achter of dit iets is van het Larvikse handbalmilieu of een Noors cultuurfenomeen waarmee we nog niet eerder kennisgemaakt hadden.
Uiteindelijk werden de punten gelijk verdeeld en kon iedereen toch nog min of meer tevreden naar huis.
Eerder deze week, of eigenlijk vorig weekend, stond het Noorse sportnieuws natuurlijk vooral in teken van de rel rond de inmiddels ex-coach van de Noorse schaatsploeg. Na jaren van gedoe en ruzies (behalve met Håvard, die schaatste onverstoorbaar door), verdwijnt onze Amerikaanse vriend dan toch uit de Noorse schaatswereld.
Net las ik dat Noorwegens grootste roddelblad een exclusief interview met hem publiceert (nú te koop!), hetzelfde roddelblad waar de -bijna 30 jaar jongere- vriendin van de schaatscoach voor werkt. En nu betrap ik mezelf er op dat ik zit te denken: "Zal ik 't gaan kopen?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten