Schroefjes en dingetjes

Vorige week woensdag zijn de verhuisdozen bezorgd. Het leek me handig dat die vroeg zouden komen zodat we alle tijd hebben om de boel in te pakken. Maar nu ze er zijn, merk ik dat ik nog helemaal geen zin heb om het huis al vol te zetten met half ingepakte dozen. Dus blijven ze netjes op hun stapel in de hoek van de hal liggen. Om toch vast een stap in de goede richting te zetten, ben ik begonnen met het opruimen van de kasten. Mijn eigen kledingkast leek me een goed beginpunt. Niet al te veel werk, want regelmatig bijgehouden. Dat dat bijhouden voornamelijk eenrichtingverkeer was geweest, namelijk dingen erbij leggen, was me nooit zo opgevallen. Maar goed, aan de slag! Genadeloos ging ik te werk. Geen derde kans meer voor kleren die zich in de tweedekansronde niet hadden waargemaakt, en de stapel shirtjes van het type “handig als ik nog eens een muurtje moet verven” drastisch beperken. Bij dat soort klusjes trek je tenslotte niet elk uur een schoon shirt aan. Zo, dat ging goed! Meteen door naar mijn werkkamer. Diploma’s op een rijtje leggen en beslissen welke vertaald moeten worden, belastingaangiftes uit de prehistorie weggooien, foto’s een beetje sorteren en de extreem wazige exemplaren niet terugstoppen in het mapje. Ik stuit op een ansichtkaart, met potlood beschreven. Geen afzender, geen adressering. Blijkbaar heeft-ie in een enveloppe gezeten. Het landschap op de voorkant zegt me niets, de tekst op de achterkant ook niet. Van wie zou ik die ooit gekregen hebben, en waarom? In de papierbak ermee. De brieven en kaarten die leuke of dierbare herinneringen oproepen bewaar ik wel. Die 100 verhuisdozen moeten toch vol, nietwaar?
De kasten beneden brengen weer andere verrassingen. De tekeningen van ons vorige huis bijvoorbeeld. Ik kijk hoopvol naar John. Tevergeefs. “Bewaren”, knikt hij enthousiast. De elektrische tandenborstel die ik hem in 16 jaar tijd nooit heb zien gebruiken, mag zowaar wel op de “weg”stapel. Nou, dat is tenminste iets.
De planken van het overjarige tv-meubel begonnen lang geleden al door te buigen. Om mij onduidelijke redenen heeft het meubel de vorige verhuisronde overleefd. “Deze gaat niet meer mee, hè?” Wat mij betreft meer een stelling dan een vraag, maar ik heb buiten de rechtmatige eigenaar gerekend. Die het ding 20 jaar geleden gekocht heeft, toen hij op zichzelf ging wonen......”Prima meubel”, stelt hij vast. Ik maak in gedachten een aantekening dat ik het kreng in ons volgende huis in elk geval moet proberen te laten degraderen van de woonkamer naar de berging.
In een la vind ik vier telefoonstekkers en een oneindige voorraad telefoonkabeltjes. Zouden we over tien jaar nog weten hoe een vaste telefoon er uitzag? Verloopstekkers, adapters waarvan het onduidelijk is bij welk apparaat ze ooit hebben gehoord, tennisballen en zo’n kubus die iedereen had toen ik in de tweede van de middelbare school zat. En tot slot: zakjes, eindeloze hoeveelheden plastic zakjes met schroefjes, moertjes, spijkertjes, plugjes enzovoort. Verwonderd kijk ik om me heen. Alles in huis wat met schroefjes en spijkertjes bij elkaar gehouden moet worden, lijkt goed vast te zitten. Nergens staan kastonderdelen te wachten op het moment dat ze in elkaar gezet worden. Dus ehh, waar zijn al déze dingen dan voor?.....
Met een lichte aarzeling berg ik de zakjes weer op in de la. Je weet maar nooit hoe ze nog eens van pas komen.