Het is hier natuurlijk ook gewoon weer herfst geworden, en we zijn al niet meer zo ver verwijderd van de winter: verwarming aan, handschoenen aan 's ochtends op de fiets en winterbanden in de aanslag.
De hele week is het al mooi zonnig herfstweer en ook vandaag konden we lekker van het zonnetje genieten. Ik althans, want John moest aantreden bij een stoffige "dugnad" van de atletiekclub. Daarover een andere keer meer.
Hij had echter nog wel tijd om Nelson een manicure te geven (of is het nou pedicure?).
Pebbles deed intussen de zelf-was op haar prinsessenpoefje
Het heerlijke herfstweer was een hele verademing na drie dagen regen in Nederland vorig weekend. Het begon al in het vliegtuig: een half uur voor landing werden we gemaand de riemen vast te doen vanwege verwachte turbulentie. Die viel in de praktijk gelukkig mee, maar toen ik even later in mijn gehuurde citroentje onderweg was van Schiphol naar Sint Pancras hagelde het een paar keer zo hard dat de ruitenwissers op turbostand moesten om nog wat te kunnen zien. Het hele weekend waren er veel buien en harde wind, maar dat mocht de pret niet drukken.
Vrijdag even winkelen met mijn moeder en zo ongeveer de eerste die we tegenkomen is "juf" Yvonne. Wie beweert nou nog dat toeval niet bestaat?
's Middags lekker bijgekletst met Sylvia. Dat was lang geleden (en, Syl: volgende keer in Noorwegen, hoor!).
Zaterdag installeerden we ons met het voltallige gezin van Graft (met z'n drieën dus) in de citroen om ons over de Afsluitdijk naar Drenthe te laten blazen (jaja, eerst naar Friesland natuurlijk). De dag doorgebracht met oom Wim en tante Emmy, hun logeerkat, een legertje katten-op-bezoek en natuurlijk de onverwoestbare papegaai Koko (of is het Coco, jeetje, laat ik dat nou niet weten)
Zondagochtend lekker hardgelopen bij het Geestmerambacht, bij de locals bekend als "het meer". Er was al heel wat volk op de been, hetgeen een extra inspanning met zich meebracht: groeten. Tja, dat ben ik in Noorwegen niet meer gewend. De meeste hardlopers (trouwens ook de langzaamlopers) blijven hier nors voor zich uit staren als je ze tegenkomt. Saai hoor. Maar ik als gemotiveerde immigrant doe er natuurlijk alles aan om in contact te komen met de autochtone Noor (die ze hier "etnisk norsk" noemen, een uitdrukking die me altijd een beetje koude rillingen bezorgt), en blijf onverstoorbaar groeten. Soms, heel soms, groet er opeens iemand terug. En daar word ik dan zo blij van, dat ik me voel alsof ik de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen!
1 opmerking:
Zeker Em! Het was fijn je weer te zien! Geniet bijna dagelijks van de geitost! Ik ga even kijken hoe ik mijn route ga doen in maart. Zin in!
Een reactie posten